ନାବିକର ସ୍ବପ୍ନ

ତରଙ୍ଗ ଭିତରେ  ଢେଉର ଚମକ

   ଢେଉ ଭିତରେ ତରଙ୍ଗ,

ସେଇ ତରଙ୍ଗର ନୀଳ ଦରିଆରେ

  ଆଙ୍କେ ମୋ' ଜୀବନ ରଙ୍ଗ ।

ଜୀବନଟି ମୋର ନଉକା ଭିତରେ

   ନଉକା ମୋର ଜୀବନ,

ବିକଳ୍ପ ବଣିକ   କରିଛି ମୁଁ ତାକୁ

   ଆସ୍ଥା ଆଶା ଗଣ୍ଠିଧନ ।

ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ ସଭ୍ୟତା ସୁଦୂର ସ୍ଥଳରେ

   ସାଗର ତୀର ମୋ' ସାହା,

ପର୍ଣ୍ଣ କୁଟୀରେ ମୋ' ବିବର୍ଣ୍ଣ ଅନ୍ଧାର

   ତଥାପି ଖୋଜେ ମୁଁ ରାହା ।

ରାହା ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ଧନ୍ଦାରେ ହୋଇଛି

    ସାଗର ମୋ' ପିତାମାତା,

ବୁଭୁକ୍ଷୁ ଜୀବନେ ମହା ଭିକ୍ଷା ଦେଇ

    କରି ନେଇଛି ଆଶ୍ରିତା ।

କାହାପାଇଁ ମୁଁ ତ ମାତ୍ର ମତ୍ସ୍ୟଜୀବୀ

    କାହାପାଇଁ ମୁଁ ନାବିକ,

ମୋ' ସଂସାର ପାଇଁ ମଉଡ଼ମଣି ମୁଁ

    ବୃତ୍ତି ମୋ' ପାରମ୍ପାରିକ ।

ପରମ୍ପରା ମୋତେ ମିଛ ଦେଇନାହିଁ

    ଦେଇନାହିଁ ପ୍ରତାରଣା,

ସଂଘର୍ଷରେ ବଞ୍ଚେ ଅନ୍ୟକୁ ବଞ୍ଚାଇ

    ପାଇଥାଏ ମୁଁ ଗଞ୍ଜଣା ।

ନୁହେଁ ମହାଜନ ମହାଜନ ପୋଷେ

    ଜୀବନକୁ ରଖି ବାଜି,

ଦୁଃଖ ମୋ' ଦରିଆ ସିନ୍ଧୁ ବି ଦରିଆ

    ସାଥି ମୋର ସ୍ବପ୍ନରାଜି ।

ଅନ୍ଧାର ଭିତରୁ ଆଲୁଅ ଖୋଜେ ମୁଁ

   ମନ ମୋ' ଶୁଭ୍ର ଶାମୁକା,

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନେ ସାଥି କରିଛି ମୁଁ

    ସାଗରକୁ ଏକା ଏକା ।

ହେ ସାଗର,ତୁ ଯେ ବାଲ୍ୟସାଥୀ ମୋର

    ଜୀବନେ ରସ ମୃଣାଳ,

ବୁଝିଛୁ ମୋ' ମନ ହେବୁନାହିଁ କେବେ

    ନୀଳ ବର୍ଣ୍ଣର ଶୃଗାଳ ।

ମଣିଷ ଆଖିରେ ମତ୍ସ୍ୟଜୀବୀ ମୁହିଁ

    ତୋ'ରି ଅମୃତ ସନ୍ତାନ,

ହେଉ ପ୍ରଶମିତ  ଢେଉ ଅପ୍ରମିତ

   ଥମିଯାଉ ତୋ' ଗର୍ଜନ ।

ମୁଁ ନିଜେ ବଞ୍ଚିବି    ଜଗତ ବଞ୍ଚିବ

   ବକ୍ଷ ତୋ' ଥାଉ ପ୍ରଶସ୍ତ,

କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ ହୋଇ ଝାଞ୍ଜି ଦେ' ନାହିଁ

    ତୁ ପରା ମହା ପ୍ରଶାନ୍ତ !

ପ୍ରଶାନ୍ତି ଯେ ତୋର କମନୀୟ କାନ୍ତି

    ହୃଦୟ ତୋର ବିଶାଳ,

ବିଶାଳତା ପଣେ କୋଣ ଅନୁକୋଣେ

    ସ୍ବପ୍ନ ମୋ' କର ବର୍ଣ୍ଣିଳ ।