ମୂରୁଖ କବି

ମୂରୁଖ ହୋଇକି କବିକୁ ବାସନା

ଗନ୍ଧିଆ ଛାଡ଼ିବ ମତେ

ଖାତାଟେ କିଣିକି ଗାରେଇ ଅକ୍ଷର

କବିଟା ବନିଛି ସତେ !

ଯାହାବି ଲେଖିଛି ସବୁଠୁ ବଢ଼ିଆ

ଲେଖାକୁ ରଖିଛି ଘରେ

ଫୁଲକୁ ଚନ୍ଦନ ଟିକାଟେ ମାରୁଛି

ପାଠକ ଶୂନ୍ୟକୁ ଡରେ !

ଉପମା ଦେବାରେ ପ୍ରାଚୀନ କବିଙ୍କୁ

ବଳେଇ ଗଲିକି ଅବା

ନିଜର ଖାତାକୁ ଓଲଟ ପାଲଟେ

ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି କାବା !

ମୂରଖ ଜ୍ଞାନକୁ ବିଦ୍ବାନ ଜାଣିଲେ

ସ୍ବନାମେ ଆସିବ ଆଞ୍ଚ

ଶୋଧିଲେ ବିଦ୍ବାନ ସାବାସୀ ମିଳିବ

ଏଇ ମୋ ଅସଲ ପେଞ୍ଚ !

କବିତା କବିତ୍ବ ନିଜେ ମୁଁ ମହତ୍ତ୍ଵ

ନ କହୁ ପଛକେ କେହି

ପ୍ରଶଂସାପତ୍ରଟେ ବାହାରୁ କିଣିଛି

ସୁବିଧା ସୁଯୋଗେ ରହି !

ଥୋବରାଦଳଙ୍କ ସାଥୀ ମୁଁ ହୋଇଛି

ଖୁଆଇ ପିଆଇ ଦିନେ

କବିଟେ ବୋଲିକି ହକାରିଦେଲେଟି

ଖୁସିରେ ନାଚିଲି ଗାନେ !