ମୁଁ ନୁହେଁ ମୁଁ

ଶବ୍ଦର ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗାୟିତ ପରା

ଜୀବନର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ମୁଁ କି ସତରେ ମୁଁ ହୋଇ ଅଛି

ନିରବେ ଭାବଇ ପ୍ରଭୁ ।

ତୁମେ ଦେଲ ପରା ମଣିଷ ଜନମ

ମୋ ମାତାଙ୍କୁ ପାତ୍ର କଲ

ବିନ୍ଦୁକୁ ସିନ୍ଧୁରେ ମିଶାଇବା କଥା

ତୁମେ କାନେ କହିଥିଲ ।

ତୁମ ପ୍ରେମେ ମୁହିଁ ବିଭୋର ଥିଲି ହେ

ହାତ ଯୋଡି ରହିଥିଲି

ନାଡି , ପିଙ୍ଗଳା ଓ ପାଣି ମଧ୍ୟେ ରହି

ତୁମକୁ ଯେ ଭାବୁ ଥିଲି ।

ବାହାରକୁ ଆସି ଶବ୍ଦ ଲହରୀରେ

ନିଜକୁ ଭସାଇ ଦେଲି

ଶବ୍ଦ ମାନଙ୍କର ଅପୂର୍ବ ଆଶ୍ଳେଷେ

ଜୀବନକୁ ସଜାଇଲି ।

ଶବ୍ଦ ପୁଞ୍ଜ ମଧ୍ଯୁ ସଂସାର ପାଇଲି

ଜୀବନ ବଦଳିଗଲା

ସଂସାର ଜାଲରେ ମାୟା ଓ ମୋହରେ

ଭାବ ମୋ ଆହୂତି ହେଲା ।

ମୋର ମୋର କହି ମୁଁ ତ୍ଵକୁ ନେଇ

ମିଛ ଅହମିକା କଲି

ପଥ ହୁଡ଼ି ମୁହିଁ ଧନ ଅରଜନେ

କେତେ ପାପ ଅରଜିଲି ।

ମାୟା ମରିଚୀକା ପଛେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ

ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ ମୁଁ ହେଲି

ଜୀବନ ସାୟାହ୍ନେ ଏକା ହୋଇଗଲି

ଯନ୍ତ୍ରଣା ନିଜେ କିଣିଲି ।

ମଣିଷ ଜନମ ଅମୂଲ୍ୟ ଜନମ

ଆଜି ମୁହିଁ ଭାବୁ ଅଛି

ମା' ଗରଭର ମନ୍ତ୍ର କଥା ପ୍ରଭୁ

ମନେ ମୁଁ ପକାଉଅଛି ।

ମୋ ଶରୀର ମୋର ସାଥେ ରହିଲାନି

ମନ ବି ଦୁର୍ବଳ ହେଲା

ବିବେକ ମୋହର ହଜି ଯାଇଥିଲା

ଆଣିବାର ଇଚ୍ଛା ଥିଲା ।

ନିଜକୁ ପଚ଼ାରେ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ମୁହିଁ

ପଛକୁ ମୁଁ ଚାହିଁ ଦେଖେ

ମୁଁ ଆଜି ପ୍ରଭୁ ମୁଁ ହୋଇନାହିଁ

ଏ କଥା ମନରେ ହେଜେ ।

ଆଜି ମୁଁ କହୁଛି ମୁଁ ନୁହେଁ ମୁଁ

ତୁମ ଦାନେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ।

ଆଶିଷ ଦିଅ ହେ ମୋ କଳା ଠାକୁର

ବିବେକ ନ ହେଉ ବଣା ।

ମନେ ବଳ ଦିଅ ତୁମ ଏ ଶରୀର

ସମର୍ପିତ ହେଉ ଥାଉ

ଦୁନିଆକୁ ନିଜ ପରିବାର ଭାବି

ସୁକର୍ମେ ଏ ଜନ୍ମ ବିତୁ ।