ମୁଁ କୃଷକ

ମୁଁ କୃଷକ!!! ଜୀବନ ମୋ ଅତି ସାଧାରଣ

ସମାଜରେ ନାହିଁ ମୋର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପ୍ରତିପତ୍ତି କିମ୍ୱା ମାନ୍ୟ   ।

ଉପୁଜାଏ ଖାଦ୍ୟ ନିଜ ଲହୁଲୁହ ମୋ ନିଗାଡି

ତଥାପି ଦେଖନ୍ତି ସେମାନେ ମୋ ଭୂମିକାକୁ, ନିହାତି ଗୌଣ ।।

ଭୂମିରେ ସମର୍ପି ଦେଇ ମୋ ସର୍ବସ୍ୱ

ହୋଇଥାଏ କେବେ ସର୍ବସ୍ୱାନ୍ତ ନିଃସ୍ୱ   ।

କିନ୍ତୁ, କାତର ହୁଏନି ମୁଁ କରିବାରେ ଶ୍ରମ

ହରାଇ ନଥାଏ କଦାପି ମୋହର ବିଶ୍ୱାସ  ।।

ସହିଥାଏ ବଜ୍ରାଘାତ, ପୁଣି ବାସବର କୋପ

କେବେ ଦାଉ ସାଜିଥାଏ ଏ ଧରଣୀ ମା, ହୋଇଯାଇ ରୁକ୍ଷ  ।

ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ କେବେ କରଇ ଆଘାତ

ତଥାପି ମୁଁ କରେ ମୋ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ, କେବେ ନ ହୋଇ ବିଚ୍ୟୁତ  ।।

କରେ କ୍ଷୁଧା ନିବାରଣ ଉପୁଜାଇ ଶସ୍ୟ

କିନ୍ତୁ, ପାଞ୍ଚପ୍ରାଣୀ ମୋ କୁଟୁମ୍ବ ଗୃହେ ରୁହନ୍ତି ଉପାସ  ।

ହେଲେଣି ମୁଁ ଦରବୁଢ଼ା ଶୁଣିଶୁଣି ମିଥ୍ୟା ଆଶ୍ଵାସନା

ନିର୍ବାଚନୀ ଇସ୍ତାହାର ଆଉ ବଜେଟର ବାହାନା  ।।

କୃଷିଋଣ ଛାଡ଼ ବୋଲି କରନ୍ତି ପ୍ରଚାର

କୁହନ୍ତି କରୁଛୁ ଚାଷ ଆଉ ଚାଷୀ ଉପକାର  ।

ପ୍ରବଞ୍ଚନା, ମିଥ୍ୟା ପ୍ରବଞ୍ଚନା ଆଉ ଛଳନା ତାଙ୍କର

ବଣି କୁ ମାରି ଝିଣ୍ଟିକା ପୋଷିବା ବେଭାର   ।।

ସହିବାର ସବୁ ସୀମା ଯାଏ ଯେବେ ଟପି

ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଯଦି କେବେ ଦିଏ ଆତ୍ମାହୁତି   ।

ଶବ ମୋ ହୁଏ ଖେଳନା, ଖେଳନ୍ତି ଶସ୍ତା ରାଜନୀତି

ମୃତ୍ୟୁ ବି ମୋ ହୁଏ ଅଭିଶପ୍ତ, କାହିଁ ମୋର ମୁକ୍ତି  ।।

ସରକାରୀ କଳ ଆଉ ଦୈବୀ ଦୁର୍ବିପାକରେ

ପେଷି ହେଉଥାଏ ନିତି ପେଷଣା ଚକ୍ର ପରକାରେ  ।

କପୋତ ଆଶାରେ ଚାହିଁ ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶକୁ

ଜଳଧାରା ବୋଲି ଯାହା ଦେଖେ, ସେ ତ ମୋ ନିଜର ଅଶ୍ରୁ  ।।

ତଥାପି ହେଉନି ନିରାଶ

ସେ ସର୍ବନିୟନ୍ତାଙ୍କ ପାଖରେ ମୋ ଅଖଣ୍ଡ ବିଶ୍ୱାସ  ।

କାପୁରୁଷ ଲକ୍ଷଣ ସିନା କାତରତା

ସଂଘର୍ଷରେ ଫୁଟିଉଠେ ନିଜର ବୀରତା  ।।

ରଖିନାହିଁ ଆସକ୍ତି ମୁଁ ନିଜ କର୍ମଫଳେ

ବାହାନା ବି ଖୋଜୁନାହିଁ ଦୋଷ ଦେଇ ଭାଗ୍ୟଫଳେ  ।

ଜାଣିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାର ମୋର ମୁକ୍ତିମାର୍ଗ

ଏଣୁ ଏ ବିଶ୍ୱାସ ରଖି, ମୋ କର୍ମରେ ମୁଁ ବ୍ୟଗ୍ର  ।।