ମୁଁ କବିର ଭୋଇ ଟ୍ରଲି ଚାଳକ

ହେ' କବିର ଭୋଇ ରଚିଲ କାହାଣୀ 

    ବୟସର ଅପରାହ୍ନେ 

ପତ୍ନୀଧର୍ମ ପାଳି ପ୍ରୀତି ଦେଲ ଢାଳି 

   ସମ୍ବାଦ ପତ୍ର ମଣ୍ଡନେ  ॥ 

  

ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲା ଏ' ସାରା ଓଡ଼ିଶା 

   କିଏ ଏ'କବିର ଭୋଇ , 

ଗଣ ମାଧ୍ୟମର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର 

  କୋହ ଭରିଦେଲା ଯହିଁ ॥ 

ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଅତୀବ ଗରିବ 

    ସଂସାରୀ ମଣିଷ କଵି , 

ଟ୍ରଲି ରିକ୍ସା ଟାଣି ପେଟ ପୋଷେ ନିତି 

    ଭାର୍ଯ୍ୟା ପ୍ରେମୀ ଅନୁଭବି  ॥ 

ସୁକାନ୍ତିର କାନ୍ତ ପ୍ରେମ ମୁର୍ତ୍ତିମନ୍ତ 

    ସମର୍ପଣେ ଜଳାଞ୍ଜଳୀ , 

ଆହାକି ହୃଦୟ ଲାଗଇ ବିସ୍ମୟ 

    କରେ ନାହିଁ ଗାଳି କଳି ॥ 

ନିରକ୍ଷର ହୋଇ ପ୍ରେମକୁ ବୁଝିଛି 

    ସଂକଟରେ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା , 

ଚିକିତ୍ସା ନିମନ୍ତେ ନେବିଲୋ  କଟକେ 

    ତୁମୋର ଦେହ ଛାୟା ॥ 

      

ରୋଗ ଉପଶମ ହେବଲୋ ନିଶ୍ଚୟ 

   ଅଛି ମୋର ଚାରିବାହା , 

ଟ୍ରଲି ଟାଣିଟାଣି ପଡିବିନି ଥକି 

    ଜଗନ୍ନାଥ ହେବେ ସାହା ॥ 

ସରକାରୀ କଳ ଆମ ପାଇଁ ନୁହଁ 

    ସେଥି ପାଇଁ ନାହିଁ ଦୁଃଖ , 

ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସ ସେବା ନମିଳୁଲୋ ଜମା 

    ଟ୍ରଲିରେ ଲାଗିଛି ଚକ ॥ 

ଭଲ ଟ୍ରଲି ଗୋଟେ ଆଣିଛି ଭଡାରେ 

   ପୁରୀରୁ ଯିବା କଟକ , 

ଅଛି ମୋ' ବିଶ୍ଵାସ ଥକିବନି ପାଦ 

   ଏଇ ମୋର ଦୃଢ ବାକ୍ୟ ॥ 

ବଡ଼ ମେଡିକାଲ ଦେଶରେ ବିଖ୍ୟାତ 

    ରୋଗ ହବ ଉପଶମ , 

ପୁଣି ଆଉଥରେ ଟ୍ରଲି ଗଡ଼ିବରେ 

    ପାଳିବି ମୁଁ ପତ୍ନୀ ଧର୍ମ ॥ 

ପାଦେ ପାଦେ ଚାଲି ଟ୍ରଲି ନେବି ଟାଣି 

     ଗପସପ କରିକରି , 

ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆରେ ପାଦଦେଲା ପରେ 

      ସଭିଏଁତ ଯିବେ ଘେରି ॥

 

ସବୁ ଆଶା ମୋର ଧୂଳିସାତ ହେଲା 

     ଜୀବନ ତୋ ଚାଲିଗଲା , 

ଏକା କରିଦେଇ ଗଲୁ ଲୋ ସୁକାନ୍ତି , 

     ହୃଦୟ ମୋ' ଫାଟିଗଲା ॥ 

ଅଶା ଆକାଂକ୍ଷାର ହେଲା ଅବସାନ 

    ବିପତ୍ନିକ ହେଲି ମୁଇଁ , 

ପୁରୀରୁ କଟକ ମୁଁ ଟ୍ରଲି ଚାଳକ 

    ଅନୁକମ୍ପା ଟିକେ ନାଇଁ ॥ 

କବିର କାନ୍ଦୁଛି ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି 

   ହେଜ ଆହେ ପ୍ରସାଶନ , 

ମଟର ଗାଡିରେ ଶବ ନେଲା ସତ 

    ଟ୍ରଲିରେ ଥିଲା ଜୀବନ ॥ 

ସରଗରେ ଥାଇ ସୁକାନ୍ତି କହୁଛି 

    ଟ୍ରଲିଟା ଆମର ନୁହଁ , 

ମନେ କରି କାନ୍ତ ଫେରାଇ ଦବତ 

   ବସିବାରେ ନାହି ମୋହ ॥ 

ସରଗ ପୁରରେ ମୁଁ' ଅଛି କୁଶଳେ 

    ଦୁଃଖ ଜାମା କରନାଇଁ , 

ଏ'ରାଇଜ ଭିନ୍ନ ନାହିଁ ମାୟାମୋହ 

    ଫେରିବିନି କାନ୍ତ ମୁଇଁ ॥