ମୁକ୍ତି

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ ସଖୀ ସହୋଦର,

ସାହି କୁୁୁଟୁମ୍ଭକୁ ପାସୋରି,

ଅବୋଲକରା ମନ ଗଗନେ,

ଅଗଣିତ ସ୍ୱପ୍ନର ତାରକା ସଜାଇ,

ଆଗେଇଲି ଜୀବନ ତୁୁମ ହାତ ଧରି ।

 

ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ ଭଲପାଇବାକୁ, 

ଆପଣେଇବାକୁ ଯାଇ,

ଆଦରି ନେଲି ରାଗ ରୋଷ କଟାକ୍ଷ,

ତଥା ମୋ ପ୍ରତି ଜାତ ପ୍ରତ୍ୟେକଟିିିି, 

ହିିିନୀମାନତାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟି ଭଙ୍ଗୀ ।

ଟେକି ଦେଲି ତୁମ ହାତେ,

ସ୍ୱପ୍ନ ଆନନ୍ଦ ମାନ ସମ୍ମାନ,

ତୁମେ ଯେ ସ୍ୱର୍ଗେ ମର୍ତ୍ତେ,

ଆଦ୍ୟ ଆଉ ପ୍ରାନ୍ତ,

ମୋ ପ୍ରେମ ରାଇଜର ଅତୁୁୁଲ୍ୟ ଶ୍ରୀମନ୍ତ।   

ତୁୁୁୁୁୁମକୁ ଏଡାଇ କି ହରାଇ ଥାନ୍ତି ,

ସେ ପୂୂୂଜ୍ୟ ନିରୀହ ପିତା ମାତାଙ୍କ,

ବିଶ୍ୱାସର ଅମୂଲ୍ୟ ପୁଞ୍ଜିକୁ,

ଯେ ଛନ୍ଦି ଦେଇଥିଲେ ମୋ ହାତ ,

ତୁମ ହାତେ ଅନୁରାଗର ଶୀତଳ ବନ୍ଧନେ ।

ତୁୁମେ କିନ୍ତୁ ଆପଣେଇ ପାରିଲିନି,

ନା ମତେ ନା ମୋ ଶ୍ୟାମଳ ରୂପରଙ୍ଗ,

ସାଧାରଣ ବ୍ୟବହାର ବେଶଭୂଷା,

ତୁୁୁୁୁୁମକୁ ଯେ ଲୋଡାଥିଲା ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଚାକଚକ୍ୟ,

କଳା କଉଶଳୀୟ ଭାବଭଙ୍ଗୀ ।

ଜୀବନ ସଙ୍ଗିନୀ ହେଲି ସତ,

ମନ ସଙ୍ଗିନୀ ହେଇ ପାରିଲିନି,

ସେଇଥିପାଇଁ ତୁମ ଉପେକ୍ଷା ,

ଅଧାବାଟେ ଏକଲା ଛାଡି,

ଦୁୁୁୁରେଇଯିବାର ଧମକ ।

ବିିିଛେଦ ନିଆଁରେ ଆଉ ପାରିବନି ଜଳେଇ,

ଯାଉଛି ନିିିଜେ ମୁଁ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଦୂୂୂୂରେଇ ,

ତୁୁୁୁମଠୁ ତୁମ ଦୁୁନିଆଠୁ ଦୂରେ,

ସମସ୍ତ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କରି ,

କେବେ ନ ଫେରିବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇ ।