ମୃତ୍ୟୁ ତୁମେ ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ

ଅଚାନକ

ଅଜଣା ଅତିଥି ଭଳି

ପଶିଆସ ତମେ

ଚକ୍ଷୁକୁ ଚକିତ କରି

ପାଦ ତଳୁ

ଧସିଯାଏ ମାଟି

ଲାଗେ

ଆକାଶଟା ପଡୁଚି କି ଖସି ।

ତମେ ଏତେ

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ସତରେ କେମିତି  ?

ବୁଝ ନାହିଁ

ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ, ମମତାର ଡୋର

ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ସଂପର୍କ ରକ୍ତର,

ଖୁବ୍ ସଚେତନ ତମେ

ରଖିବାକୁ ହିସାବ

ବର୍ଷ ମାସ ଦିନ ଦଣ୍ଡର ।

ଖୁବ୍ ନିଖୁଣ, ତୀକ୍ଷ୍ଣ

ତମର ନଜର

କାଳେ ଏପଟ ସେପଟ ହେଇଯିବ ତୁମ

ଚିତ୍ରଗୁପ୍ତ ପାଞ୍ଜିର

ସେଇ ନିଷ୍ଠୁର ଗାର ।

ହେଲେ ତମେ ବି

ହାର୍ ମାନିଥିଲ ଦିନେ

ପୂରଣ କରିବାକୁ

ମହାସତୀ ସାବିତ୍ରୀଙ୍କ

ଅକାଟ୍ଯ ବର, 

ତମକୁ ବିବଶ କରିଥିଲା

ବାଳକ ନଚିକେତାଙ୍କର

ଜିଦ୍ ର ସ୍ବର ।

ଆଉ କେବେ କେବେ

ତମେ ବି ହାର୍ ମାନ 

ଚମକି ବି ପଡ

ଦେଖିଦେଲେ ନିବିଡ଼ ସଂପର୍କ

ଭକ୍ତ ଓ ଭଗବାନଙ୍କର

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପ୍ରାଣ ତୁମର ପାଲଟିଯାଏ

ଦୟାର ସାଗର ।

ହେ ମୃତ୍ୟୁ !

ହେଇପାର ତୁମେ ନିଷ୍ଠୁର

ତଥାପି ଜନ୍ମ ପାଇଁ

ତୁମେ ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ 

ଅନିତ୍ୟ ଏ ସଂସାର ।

ଆସିବତ ନିଶ୍ଚେ

ହେଲେ

ଟିକେ ଦେଖି ଚାହିଁ ଆସ

କାହାର ଆଶା ଭରସା 

ଆଶ୍ବାସନାକୁ

ହଜେଇ ଦିଅନି,

କାହାକୁ ଅସରନ୍ତି

ଲୁହ ଭିତରେ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଛାଡି ଦିଅନି ,

ପାପ ଓ ପୁଣ୍ୟର

ଦୋଛକି ଭିତରେ

ଟିକେ ବିଚାର ତ କର ।