ସୁନ୍ଦର ମୋ ଘର

ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର ମୋର

ଘର ପରିବାର

ବହୁଥାଏ ନିତି ଯହିଁ

ପ୍ରେମ ସୁଧା ଝର ।

ହୋଇଯାଏ କେବେ ଯଦି

ତାହାଠାରୁ ଦୂର

ଜଳ ଜଳ ଦେଖାଯାଏ

ଛବିଟି ତାହାର ।

ସେଇ ଚାରିକାନ୍ଥେ ସଦା

ବନ୍ଧା ମନ ମୋର

ତା'ବିନା ଜିଇଁବାଟା

ଲାଗଇ ଅନ୍ଧାର  ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ତ ସ୍ବର୍ଗପୁର

ମୋର ଛୋଟ ଘର

କିଏ ଅଛି ଦୁନିଆରେ

ତାଠାରୁ ନିଜର ।

ତା କୋଳରେ ଶୋଇଥିଲେ 

ଲାଗେ ନାହିଁ ଡର

ମହ ମହ ବାସୁଥାଏ 

ସତେ କି ମନ୍ଦିର ।

ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳି କେତେ ଯେ

ସହିଛି ମୋହର

ଦେଖିଛି ମୋ ହସ ଲୁହ

ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାର ।

କୁନି କୁନି ପିଲାଙ୍କର

ମନଜିଣା ସ୍ବର

ମାଆ ଡାକ ବାପା ଡାକ

କେତେ ଯେ ମଧୁର ।

ବିଭୁଙ୍କର କୃପା ବାରି 

ବହୁ ନିରନ୍ତର  

ଶେଷ ନିଶ୍ଵାସରେ ମୋର

ଥାଉ କୋଳ ତାର ।