ମୋହିନୀ ମୌସୁମୀ

ମସୃଣ ସ୍ପଟିକସମ ଆଇନାରେ

ଜୀବନୁଧ୍ୟାର ଚିତ୍ରିତ କାନଭାସ୍ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଅତିଥର ଉପସ୍ଥିତିରେ ଆନମନା ମୌସୁମୀ

ବିଷାଦ ଯୋଗରେ ପର୍ଯ୍ୟବେସିତ ବାରୀଗନାର ବରଣମାଳା ।

ଅଯୋନି ସଂଭୂତା, ଅନଂତ ଯୌବନା ଅପୂର୍ବ ଅପରୂପ ମୌସୁମୀ ।

ଅପାପବିନ୍ଧା, ଆମ୍ବିକ ଆଲୋଡନର ରୂପସୀ ନାୟିକା

ଚପଳବଂଦା, ନୃତ୍ୟରତା ବନବିରଂଗୀ ସେ କାବ୍ୟ ନାୟିକା ।

ପ୍ରତିଫଳିତ ହୁଏ ପ୍ରତିନିର ପ୍ରତିବୈବରେ

ମୃତ୍ୟୁର ମୃଦୁ ଫୁଜରଣର ଗୁମରିତା ମୌସୁମୀ

ମୃତ୍ୟୁ ମୌସୁମୀର ଅପୂତପୂର୍ବ ଲାସ୍ୟମୟୀ ଛଟାରେ ।

ବିରହ ବିଦଗୁ ଯକ୍ଷ ଅସହାୟତାର ଆତ୍ମଲିପି

ପୁନଃ ପୌନିକ ରାତିରେ ଋତୁଭ୍ୟସ୍ତା ମୌସୁମୀ

କ୍ଷୁଧାର ଗଜଲରେ ପରିସ୍କୁଟ ବେଦନା ଅସୀମା

ସପ୍ତଭୁକ୍ ସହରରେ ଝରାଶେଫାଳୀର ରାତ୍ରି

ଓଁକାରୀର ଝିଝି ଶବ୍ଦ ଓ କୋଇଲିର କୁହୁରଂଜନ

ଅଦ୍ୟା ମୌସୁମୀର ମୃତ ଅବୟବରେ ଧର୍ଷଣର ପଦଚିହ୍ନ

ମୌସୁମୀ ଶିଖେଇଗଲା- ନିଜେ ମରି ଅନ୍ୟକୁ ବଂଚିବାର କଳା ।

ଓ ଭୋକର ଭୂଗୋଳରେ କାମନା ବାସନାର ନିଜ ରୂପାୟନ

ମେଗଦୂତ ପଠେଇଛି ବିଦ ଯୋଗର ବିବର୍ତ୍ତିତ ପରିଭାଷା

ମୌସୁମୀ କରିଛି ସଂପର୍କକୁ ସୁରମ୍ୟ- ଦେଇଛି ସୃଜନଶଶୀଳତାକୁ

ଭିନ୍ନ ଏକ ଦିତ ।