ମୁକ୍ତିର ସନ୍ଧାନେ ବ୍ରତୀ ହେବା

ରୁଦ୍ଧ ଚିନ୍ତାଧାରା, ରୁଦ୍ଧ କଳ୍ପନା, ଚିନ୍ତା, 

ଉନ୍ନତ ହୁଏ କି ଏ ସଂସାର

ହଳାହଳ ବିଷ ଭର୍ତ୍ତି ହେଲେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି 

ଡାକେ ମଣିଷ ସମାଜର ।

ଭର୍ତ୍ତି ହେଲେ, ହଳାହଳ ବିଷରୂପୀ ଘୃଣା, 

ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଭିତର

ସଂସାରଟା ହୁଏ ଛାରଖାର, ସେଥିରୁ ପରା

ସତେ ନାହିଁ କାହାର ନିସ୍ତାର ।

ସେଇ କୁହୁକ ଜାଲଟା ହୁଏ ଏଡେ ମଜବୁତ 

ଟାଣିଲେ ଛିଡ଼ିବ ନାହିଁ

ତାହା ହୁଏ ଏଡେ ଦମ୍ଭ, ଜୀବନ ନୀର୍ଜିବ ଲାଗେ

ହେ ଭଉଣି ଭାଇ ।

ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀ ଭାବନା ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାକୁ ଛାଡି 

କଳୁଷତା ଅନ୍ତରେ ଭର

ସେ ସ୍ମୃତିକୁ ଖୋଜ, ଭସା ବାଦଲ ପରି ଲୁଚି 

ଯାଇଛି ଆକାଶ ଭିତର ।

ଖୋଜିଲେ, ନଈ, ନାଳ, ଘାଟ, ବଣ ଏଇଠି,

ସେଇଠି,ସବୁଠି ଶାନ୍ତିକୁ

ଅନ୍ଧକାରପୂର୍ଣ୍ନ ସମାଜରେ ଖୋଜି ହୁଏ କି 

ଶାନ୍ତିପ୍ରୀତି ସୁଧାର ଫୁଲକୁ ।

ମଣିଷ ବୋଲାଉଛି ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ, ଭୁଲି 

ଯାଇଛି ଶାନ୍ତି କପୋତକୁ

ମାୟା କୁହୁକ ଜାଲ ଗୁଡାଇଛି, ଛଟପଟ କଲ

ବଲ ହୁଏ, କହିବ କାହାକୁ ।

ବଞ୍ଚିବାର ଛଳନା ଖାଲି, ସରବେ ଦେଖୁଛେ, 

ସମସ୍ତେ ବି ଜାଣୁ ଅଛେ

କର୍ମ ଫଳ ନାମରେ ଓ ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସରେ କେବଳ 

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗୁଅଛେ ।

ସମୟ ଚକ୍ରରେ ପଡ଼ି, ମାୟାରେ ମୋହାଛନ୍ନ 

ହୋଇ ଭରସା ପାଉନେ

କଳିକାଳ ନାମ କହି, ଅଧର୍ମକୁ ଦେଖି ଡୋଳେ 

ସୁଖରେ ଜିଇ ପାରୁନେ ।

କହୁଛେ କାହିଁକି ଈଶ୍ବର ସଂସାରେ ପେଶିଲେ 

ସହିବାକୁ ଏ ସବୁ କଷଣ‌ 

କହୁଛେ ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁମ ହାତେ ସଂସାରଡୋର 

ରଚ କିଆଁ ଏ ସବୁ ଭିଆଣ

ମଣିଷ ଯଦି କ୍ରୋଧ ହିଂସା ଛାଡି ଶିଖି ନିଅନ୍ତା 

ଶାଳୀନତା ସହନଶୀଳତା

ଅଘଟଣମାନ ସବୁ ଘଟାଉ ନଥାନ୍ତା, ପରିତୃପ୍ତି

ରେ ମନଟା ଭରି ଉଠନ୍ତା ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ନୁହେଁ, ଦୁଃଖରେ ମଉନ 

ରହି ନୀରବରେ କାନ୍ଦିବାକୁ

ଆଇନା ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇ ନିଜର ମନର 

ଭୁଲ ଭାବନା ଜାଣିବାକୁ ।

ସମୟ ଆସିବ, ନିଶ୍ଚିତ ମନ ଦୁଆର ଖୋଲିବ 

ପଥହୁଡା ମଣିଷ ଆତ୍ମାର 

ପଥ ଖୋଜିବ ମୁକ୍ତିର, ହଳାହଳ ବିଷ

ଅପସରି ଯିଵ, ମୁକ୍ତ ହେବ ସଂସାର ।