ଅରଣ୍ୟ ରୋଦନ

ଅରଣ୍ୟ ରୋଦନ କରଇ ମାନବ

ନିଜ କର୍ମଫଳ ଘେନି

ବଳ ବୟସଟି ଥିଲା ବେଳେ କେତେ

କରୁଥିଲା ବେଇମାନୀ ।

ଅନ୍ୟାୟ ଅଧର୍ମ କରି ଚାଲୁ ଥିଲା

ସ୍ବାର୍ଥରେ ଅନ୍ଧ ସେ ହେଇ

ଯେତେବେଳେ ଧୋକା ଖାଇଗଲା ସିଏ

ରୋଦନରେ ଦିନ ଯାଇ ।

ମାନୁ ସେ ନ ଥିଲା କାହାର କଥାକୁ

କରୁଥିଲା ବେଖାତିର

ଯେତେବେଳେ ତାର ସର୍ବ ହରେଇଲା

ଖୋଲି ଗଲା ଆଖି ତାର ।

ଆଖିର ଆଗରେ ହସିଲା ସଂସାର 

ଲୋତକରେ ଭରି ଗଲା

ଅରଣ୍ୟ ରୋଦନ ପରି ତା ଜୀବନ

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ସଢୁ ଥିଲା ।

ମରମର ବ୍ୟଥା ତା ଅକୁହା କଥା

ନା କହି ପାରିଲା ସିଏ

କର୍ମଟି ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଘଲା ଯେବେ 

ରୋଦନ ସେ କରୁଥାଏ ।

ଯେଉଁ ରୋଦନକି ହୃଦୟ ଭିତରେ

ରହି ପ୍ରତିଧ୍ବନି ହୁଏ

ସେଇ ଲୁହ ଧାର ଏମିତିକା ସତେ

ନା ଦେଖି ପାରେ କିଏ ?

ମନର ଭିତରେ ଅହଂଭାବ ଭରି

ଉପରେ ସମ୍ପର୍କ ରଖେ

ସେଇତ ସମ୍ପର୍କ ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ଯେବେ

କାନ୍ଦୁଥାଏ ମନ ଦୁଃଖେ ।

ଭାବିଲା ବେଳକୁ ସବୁ ସରି ଥାଏ

ନା ସାଥେ ରହେ କିଏ 

ବିଶ୍ବାସଟି ଯେବେ ବିଷ ହୁଏ କରେ

ଅରଣ୍ୟ ରୋଦନ ସିଏ ।।