ମୋହ

ତୁମେ ମନେପଡିବା ....
ମୁଦା ଆଖିର ପଲକ ତଳେ ତୁମ ଛବି
ଆଉ କେହି ନ ଥିବା ଘରେ ତୁମ ସ୍ବର
ଏ ବର୍ଣ୍ଣବିଭା ମନ ସାରା,
ପ୍ରତି ପବନ ରେଣୁ ରେ ମହକ,
ଏ ତୁମମନସ୍କତା
ମତେ ସ୍ବପ୍ନିଳ କରେ ,
କହେ " ଯା "
ଆଉ ମୁଁ ଚାହିଁକି ବି ଚୁପ୍ ରହିବା,
"ଯେ ଥରୁଟେ କଥା ହେଇ ଯାନ୍ତି କି ...."
ହେଲେ ଏତେ ବାହାନା ବା ଯୋଗାଡିବି କାହୁଁ ।

ତୁମେ ଝୁରିହବା ... ଶବ୍ଦଟିଏ ନ ତୋଳିବା
ଅକାତ କାତ
ଭାବପ୍ରବଣତା ର ଢେଉରେ
ବହିଯାଇ ବି..... କିଛି ନ କହିବା
ଗୋଟେ ମୋହ ହି ତ

ଏ ମୋହରୁ ମୁକ୍ତି
ଚାହେଁ ବା କିଏ ,
କିଛି ମୋହ ଖୁବ୍ ମିଠା
ଠିକ୍ ନିଜର ନିଜେ ପରି ।।

କିଛି ଶବ୍ଦହୀନ ସଂପର୍କ
ଆକାଶ ଓ ସାଗର ପରି ନୁହେଁ
ଗୋଟିଏ ନୀଳ ସୀମାରେ ଏକାକାର ,

ସେମାନେ

ପ୍ରତ୍ଯୟଭରା ଗଭୀରତା ନେଇ
ଆକାଶ ଓ ଘାସଫୁଲ ପରି
ଦୁହେଁ ଦିହିଁଙ୍କର
ହେଲେ
କେହି କାହାରି ନୁହେଁ ......

ଗୋଟେ ' ମୋହ' ର
ପବିତ୍ରତାରେ 
ଘାସଫୁଲ ହସିଦିଏ
ପ୍ରତି ଥର ଆକାଶ କୁ ଚାହିଁ
ପୂଣ୍ଯତୋୟା ସାଜି ।।

______________
ଲୋପାମୁଦ୍ରା ପରିଡା
ପାନାଥୁର
ବାଙ୍ଗାଲୋର