ମୋହ

ତୁମେ ମନେପଡିବା

ମୁଦା ଆଖିର ପଲକ ତଳେ ତୁମ ଛବି

ଆଉ କେହି ନ ଥିବା ଘରେ ତୁମ ସ୍ବର

ଏ ଅନ୍ଯମନସ୍କତା, ଏ ତୁମମନସ୍କତା

ମତେ ଝୁଣ୍ଟେଇ ପେଲେ ,

କହେ " ଯା "

ଆଉ ମୁଁ ଚାହିଁକି ବି ଚୁପ୍ ରହିବା,

"ଯେ ଥରୁଟେ କଥା ହେଇ ଯାନ୍ତି କି "

ହେଲେ ଏତେ ବାହାନା ବା ଯୋଗାଡିବି କାହୁଁ ।

ତୁମେ ଝୁରିହବା ହେଲେ ପଦୁଟେ ବି ଶବ୍ଦ ନ ତୋଳିବା ।

ମତେ ଭାବିହବା

ହେଲେ କିଛି ନ କହିବା

ଗୋଟେ ମୋହ ହି ତ

ଏ ମୋହରୁ ମୁକ୍ତି

ଚାହେଁ ବା କିଏ ,

କିଛି ମୋହ ଖୁବ୍ ମିଠା

ଠିକ୍ ନିଜର ନିଜେ ପରି ।

କିଛି ଶବ୍ଦହୀନ ସଂପର୍କ

ଆକାଶ ଓ ସାଗର ପରି ନୁହେଁ ,

ସେମାନେ ପ୍ରତ୍ଯୟଭରା ଗଭୀରତା ନେଇ

ଆକାଶ ଓ ଘାସଫୁଲ ପରି

ଦୁହେଁ ଦିହିଁଙ୍କର ହେଲେ

କେହି କାହାରି ନୁହେଁ ।