ମୋଚି ଟିଏ ମୁଁ

ମଣିଷଟେ ଖୋଲା ଆକାଶ ତଳର

କାହାକୁ ନାହିଁ ମୋ ଡର,

ଠାକୁର ମୋ ଚଉ ବାହାକୁ ସାହାଲୋ

କିଲାଗି କାକୁ ଖାତର । [୧]

ବଇଶାଖ ଝାଂଜି ଟାଇଁ ଟାଇଁ ମାରି

ଦିହେ ଯାଏ ବୋଲି ଗଳି,

ସତୀ ଛକ ଝଙ୍କା ବରଗଛ ତଳେ

ଖୋଲିଛି ବେଉଷା ପେଡି। [୨]

ଚତୁରୁମାସିଆ ଦିନେ ଫିଇଦିନ

ବରଷେ ବରଷା ଝଡି,

କିଲେଟର ସାଇବ ଅଫିସି ପିଣ୍ଡାରେ

ବସେ ମୋ ପସରା ମେଲି। [୩]

କେତେ ବାବୁ ଆଉ ବାବୁଆଣିଙ୍କର

ଚପଲ ସଜିଲ କରି,

ପାଉଣାରେ ମୋର ପେଟ ପାଟଣାଟି

ସୁରୁଖୁରୁ ଯାଏ ଚଳି । [୪]

ନ ତୁଉଣ ଛଅ ଭଜା ଲୋଡେ ନାହିଁ

ଶାଗ ପଖାଳରେ ତୋଷ,

ଟେଏସନ ଛାତ ତଳେ ରାତି ପୋହେ

କି ଜାଡ କି ଖରା ମାସ। [୫]

ଜନ୍ମରୁ ଅନାଥ ମୋର ବୋଲି କେହି

ନାହିଁ ଜ୍ଞାତି ପରିବାର,

ଜରି ଗୋଟାଳିଟି ସାଥେ ସାଥି ସଦା ,

ସିଏ ମୋର ଆପଣାର । [୬]

ମୋଚି ଟିଏ ବୋଲି ଛୋଟ ନୋକ କହି

କରୁଛ କେ ହତାଦର,

ସମିତିଙ୍କଠି ପା ନାଲିଆ ରକତ

ଏକଇ ମାଉଁସ ହାଡ। [୭]

ଜାତି ଧରମ ଓ ଧନୀ ଗରିବରେ

ଭେଦ ଭାବ ଭଳି ଭଳି,

ଗୋଟିଏ ବଗିଚା ଜାତି ଜାତି ଫୁଲ

ଉପୁଜାଏ ଜଣେ ମାଳି । [୮]