ଜନ୍ମାନ୍ତରର ବନ୍ଧନ

ଘଟଣା ବହୁଳ ଏଇ ଜୀବନ କାଳରେ

କିଛି କିଛି ଅଙ୍ଗେ ନିଭା କଥା

ମସ୍ତିଷ୍କଟି ସିନା କରିନିଏ ଅଚିରେ ଗ୍ରହଣ,

କିନ୍ତୁ କାହିଁ ପାଇଁ

ସ୍ଵୀକାର ପାରେନା କରି ଅନ୍ତର୍ମନ କେବେ !   

କେଜାଣି କାହିଁକି ଭଲା ବେଳେବେଳେ

ସ୍ଵଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖିଥିବା ଦୃଶ୍ୟ ସବୁର

ପ୍ରତକ୍ଷ୍ୟ ଅନୁଭବି

କରି ଆସିଥାଏ ପଦାନତ ସ୍ଵୀକାର;

ମନ ଚକ୍ଷୁର ବିଶ୍ୱସନୀୟ ଦର୍ଶନର !

ଏମିତି ହିଁ ଅଖଣ୍ଡ ପ୍ରେମର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଦୃଢ଼ତା;

ଯେଉଁଠିକି ମିଳନ ନହୋଇ ମଧ୍ୟ

କେବେହେଲେ ବିଚ୍ଛେଦ ବି ପାରେନାହିଁ ହୋଇ।

ଆଉ ଜୀବନର ଶେଷ କ୍ଷଣ ଯାଏଁ

ମିଳନର ଆଶା ମରେ ନାହିଁ।

ଆଉ ସେହିତ ହିଁ ସେହି

ଚିର ଶାଶ୍ଵତ ଅମର ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗ;

ଗାଢ଼ତାର ଲାଲିମା ଯାହାର,

ଦେହ ଓ ମନକୁ ଭେଦି

ରୁଧିରରେ ମିଶି ଯାଇଥାଏ,

ହୃଦୟରେ ନେସି ହୋଇ ରହେ।

ଏମିତିହିଁ ଅତୁଟସେ ସଂପର୍କର ରଜ୍ଜୁ,

ଯେଉଟାକି ବିନା କିଛି ବନ୍ଧନରେ

କେଉଁ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତିର ଈଶାରାରେ

ଦୃଢ଼ ଭାବେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଥାଏ ।

ଆଉ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ଚିର ଦିନ ବାନ୍ଧି ହୋଇରହେ।

ଯାହା ପାଇଁ ଆପଣାର

ସମସ୍ତ କଳୁଷତା କୃତ୍ରିମତା ଆଉ

କପଟ ଛଳନାର ବେହରଣ

ଆପେ ଆପେ ଖୋଲି ହୋଇ ଯାଏ ସିନା,

ହେଲେ ଆଖିର ଈଶାରା ଆଗେ

ଲଜ୍ଜାନତ ଆଖି ନଇଁ ଯାଏ;

ସେହି ହିଁ ତ ପ୍ରେମ!

ଏମିତିହିଁ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା

ଯାହାକି ବିନା କହି ଶୁଣି ହୋଇଥାଏ

ଆଉ ବିନା ଶୁଣି କହି ହୋଇଯାଏ।.........

ନିର୍ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ଅନ୍ତରର ଭାବନାକୁ ବୁଝି ହୋଇଯାଏ ।

ଦେହ ବନ୍ଧ ନ ଡେଇଁବି ଯେଉଁଠାରେ

ଦେହର ବନ୍ଧନୀ ଡେଇଁ

ପରସ୍ପର ହୃଦୟର ଉଦ୍ବେଳନ ମିଶି ଯାଇଥାଏ,

ଏବଂ ଅଲକ୍ଷରେ ତାଙ୍କ

ଦେହ-ବିଦେହର ସମସ୍ତ ବନ୍ଧନଠୁ ଦୂରେ

ଅତିନ୍ଦ୍ରୀୟେ ଆତ୍ମା ଗୀତି ସପ୍ତସୂରେ ପୁଲକ ଜଗାଏ!

ସେମିତିହିଁତ ସେହି ଚିର ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ;

ଯାହାକି ଅନ୍ତରାତ୍ମାକୁ ଛୁଇଁଥାଏ ବାରମ୍ବାର,

ନଚେତ୍,

ଏମିତିରେବିତ

ନବ ବସନ୍ତର ମଳୟବି

ଶରୀରକୁ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ଚାଲିଗଲା ବେଳେ;

ଭରି ଦେଇ ଯାଇଥାଏ ଖୁବ୍ ମାଦକତା

ଦେହରେ ମନରେ!

ସେହିହିଁତ ଅତି ଆପଣାର

ଆଉ ସବୁଠୁ ନିକଟତର,

ଯାର ଅପ୍ରାପ୍ତିର ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଭରିବାରେ

ଅସମର୍ଥ ହୋଇଥାଏ ଶହ ଶହ ପ୍ରାପ୍ତି।

ସୁନ୍ଦର ଚେହେରାର ଆଲିଙ୍ଗନ ପାଇଁକି ତ

ସବୁଠାରେ ସବୁବେଳେ ଭିଡ଼;

କିନ୍ତୁ ଯିଏ ବୟସର କୁଞ୍ଚିତ ରେଖାର ଧାରେ

ବିମୁଗ୍ଧତାରେ ଆଙ୍କି ଦିଏ ସେନେହଁ ଚୁମ୍ବନ

ସିଏ ହିଁତ,

ହଁ ହଁ ସିଏ ହିଁ ତ ଅନାବିଳ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ!

ମିଳନ-ବିଚ୍ଛେଦ ଅପେକ୍ଷା-ଉପେକ୍ଷାର ପରେ

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ବନ୍ଧନ।