ମୋ ମତରେ ଧାର୍ମିକ

କିଛି ମଣିଷ ଖୋଜନ୍ତି ନିଜ ପରିଚୟ  

ଶୁନ୍ୟତାର ପାରାବାରେ

ନପାଇ ସନ୍ଧାନ, କହନ୍ତି ଅସାର ଜୀବନ

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଧୂଆଁ ଧାରେ   ।

କିଛି ମଣିଷ ଏଇ ଜଗତରେ କାମ 

କରି ଚାଲନ୍ତି ନିସ୍ବାର୍ଥରେ,

କିଛି ମଣିଷ ନଥାଉ ସ୍ୱାର୍ଥ, କାର୍ଯ୍ୟରତ 

ଖାଲି ପର ଅହିତରେ  ।

କିଛି ମଣିଷ ନିଜସ୍ୱାର୍ଥ ବିନା ନଥାଏ 

ଅନ୍ୟ କାହାର ଚିନ୍ତାରେ

କିଛି ମଣିଷ ନିଜସ୍ୱାର୍ଥ ସହିତ ଅନ୍ୟର 

ହିତ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ ।

ମନେ ପଡେ ଭୀମ ଭୋଇଙ୍କର ସେହି 

ମହାନ୍ ମହତ୍ତ ବାଣୀ 

ମୋ ଜୀବନ ପଛେ ନର୍କେ ପଡିଥାଉ 

ଜଗତ ଉଦ୍ଧାର ହେଉ ର କଥାମଣି ।

ନଭୁଲ ସେ ସତ୍ୟ, ସମୟର ଚକ ଚାଲିଛି, 

ସରି ସରି ଆସେ ଆୟୁ

ନଥିବ ଏ ମିଥ୍ୟା ଯୌବନର ଛିଟା, ଲିଭି 

ଲିଭି ଯାଇ ବୟସ ସାଧିବ ଦାଉ ।

ଜୀଇଁବାକୁ ଦରକାର ହୁଏ, ପଡୋଶୀର

ସାହାଯ୍ୟ ଓ ସହଯୋଗ

ସାହାଯ୍ୟ ସହଯୋଗରେ ମନେ ଆସେ

ଖୁସି, ତାକୁ କର ବିନିଯୋଗ  ।

ମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତନ, ଦୟା ଦାନ କ୍ଷମା ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଅଳଙ୍କାର, ତାହା ମଣିଷତ୍ୱ

ମାନବୀୟ ଗୁଣେ, ବିପଦ କାଳରେ ସାହାଯ୍ୟ

ର କର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ ତ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ।

ସେ ବନ୍ଧୁତ୍ୱରେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟେ ଭାଵ ବିନିମୟ 

ସୁଖ ଦୁଃଖର କାହାଣୀ

ଶୂନ୍ୟ ଅସାର ଭାବୁଥିବା ସଂସାରଟି ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଦିଏ

ସହଯୋଗ ଭାଵ ଘେନି ।

ପରୋପକାରୀ, ମୋ ମତରେ, କେବଳ ଧାର୍ମିକ 

ଅଟଇ ଏହି ସଂସାରରେ 

ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ମନୋବୃତ୍ତିର ମଣିଷକୁ ସମାଜ

ଦେବତା ବୋଲି ପୂଜା କରେ ।