ମୋ ଗାଆଁ ମାଟି

ସହରୀ ଜୀବନ ହୁଅଇ ବିଷମ 

ମନେ ପଡ଼େ ମାଟି ମାଆକୁ 

ଏଠି ଆହା କରିବାକୁ ସାହା କେହିନାହିଁ 

ସେଠି ଭିଡ଼ିନେବେ ଲୋ କୋଳକୁ ।

ହାଣ୍ଡି ରନ୍ଧା ସିଜା-ଭଜା ଆଇଟମ

ପାଟିକୁ ତାଙ୍କର ରୁଚୁନାଇଁ 

ଘରରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟ ନଖାଇ ଏମାନେ 

ପାର୍ସଲ ମଗେଇ ଖାଇଲେଣି ।

ଆରିସା, କାକରା, ଚ଼କୁଳି କି ମଣ୍ଡା 

ନାଆଁ ଯେ ତାଙ୍କର ମନେନାହିଁ 

ସେ ପିଜା,ବର୍ଗର,ହଟଡଗ୍ ଖାଇ 

ପିଠା ପଣା ସବୁ ଭୁଲିଲେଣି ।

ସକାଳ ପଖାଳ, ଉସୁନା ପିଠାକୁ

ଖାଇବାରେ ଜମା ନିଘାନାହିଁ 

ଭୁଜା, ଚୁଡ଼ା, ଖଇ ଫୋପାଡ଼ି ଏମାନେ

ଖାଉଛନ୍ତି ପରା ଚ଼ାଉମିନି।

ଗରମ ଗରମ ଉସୁନା ଭାତକୁ 

ସୁଗର ବୋଲି ଛାଡ଼ିଲେଣି 

ତେଲ ମିସା, ସେଇ ମାଉଁସ ଗୋଳା

ଅରୁଆ ଖାଆନ୍ତି ବିରିୟାନୀ ।

ଏସବୁ ଜିନିଷ ଯୁଗ ବଦଳାଇ

ନୁଆଁ ନୁଆଁ ରୋଗ ଡାକିଲାଣି

ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ ଜୀଇଁବି ଜୀବନ

ଗାଆଁ କଥା ମନେ ପଡ଼ିଲାଣି ।

ଜନମ ଯେଉଁଠି ସେଇଠି ମରିବି 

ଅନ୍ୟଥା ଜୀବନ ହାରିବିନି 

ଚ଼ାଲିଯିବି ମୋ ଗାଆଁକୁ ନିଶ୍ଚିତ 

ଏଇ ସହରରେ ଆଉ ରହିବିନି।