ମନଟିକୁ ମୋର ଡଙ୍ଗାଟିଏ କଲି

ମନଟିକୁ ମୋର ଡଙ୍ଗାଟିଏ କରି

ସମୁଦ୍ରେ ଦେଲି ଭସାଇ

ଭାସି ଭାସି ଯିବୁ ମନଟି ମୋରରେ

ମହୋଦଧି କୂଳେ ଲାଗିବୁ ଯାଇ ।

ମହୋଦଧିରେ ତୁ ଭାସିବୁ ମନରେ

ତରଙ୍ଗର ତାଳେ ତାଳେ

ହୃଦୟେ ରଖିବୁ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗା ଅଧର

ତରିବା ପାଇଁ ଏ ଭବ ଜଳେ ।

ଇଚ୍ଛା ହେବ ଯଦି ଦେଖିବାକୁ କେବେ

ଚକ୍ରଧର ବେଣୁପାଣି

ନୀଳ ଆକାଶର ବଉଦ ମାଳାରେ

ଭାସି ଭାସି ଯିବୁ ଚାଲି ।

ଦେଖିବୁ ସେଠାରେ ବଡ ଦେଉଳକୁ

ଯହିଁ ନେତ ଉଡେ ଫର ଫର

ଟିକେ ରହିଯିବୁ ସେ ବଡ ଦାଣ୍ଡରେ

ଦେଖିବାକୁ ଯିବୁ ବଡ ଠାକୁର ।

ଭକତି ରସରେ ଭାବବିହ୍ୱଳରେ

କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିବୁ ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ଭ

ଆଖି ଆଗରେ ତୋ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେବ

ନୀଳାଚଳିଆର ମୋହନ ମୂରତୀର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ।

ସିଂହ ଦୁଆରକୁ ଅନେଇ ଦେଖିବୁ

ପ୍ରଭୁ ଚାହିଁଥିବେ ଏକ ଲୟେ

ହୃଦୟୁ ତୋହର ଶଙ୍କା ଯିବ ଚାଲି

ଦୁରିଭୂତ ହେବ ଭୟ ।

ଧୀରେଧୀରେ ଯିବୁ ବାଇସି ପାହାଚେ

ମୋହ ମାୟା ଦେଇ ଛାଡି

ତାପରେ ଦେଖିବୁ ଜଗମୋହନକୁ

ଲୁହ ଆସିବ ନିଗିଡି ।

ରତ୍ନସିଂହାସନେ ଦେଖିବୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ

ଚାଲିଯିବ ରାଗ ଦ୍ୱଷ

ଚାରିଆଡେ ଦିଶିବେ ଲୀଳାମୟ ପ୍ରଭୁ

ହୃଦୟ ହୋଇବ ବଶ ।

ମୁକତି ମଣ୍ଡପେ ବସିଯିବୁ ଟିକେ

ପ୍ରଭୁଙ୍କର ନାମ ନେଇ

ଅବଢ଼ା ହାଟକୁ ବୁଲିଯିବୁ ଥରେ

ଅବଢ଼ା ଖାଇବୁ ପେଟ ପୁରାଇ ।

ତାପରେ ମନରେ ପବନ ଦୋଳିରେ

ଭାସିଯିବୁ ତୁହି ପୂଣ୍ୟମହୋଦଧି କୂଳେ

ବାକି ଜୀବନଟା ଭାସିବୁ ମନରେ

ମହୋଦଧି ଉର୍ମିମାଳେ ।