ମନେ ପଡେ କାଳିଜାଇ

  ହେ ଗୋଦାବରିଶ ,,,,,

        ମନେ ପଡ ଆଜ ତୁମେ ,

ମନେ ପଡେ ତୁମର 

         ସେହି ନାଉରିଆକୁ ନିବେଦନ ।

ମନକୁ ପୁନଃ ପୁନଃ ଧକ୍କା ଦିଏ

            ସେହି କାଳିଜାଇ କବିତା ।

ଭଲ କରି ନାଆ ବୁହାରେ ନାଉରି

    ଝିଅକୁ ମାଡୁଛି ଡର; 

   ଗଡେ ଗଡ ଲୋକ ଚାହିଁ ବସିଥିଲେ

     ଝିଅ ଯିବ ଶାଶୁଘର ।

    

ସେ ଦିନ ବି ଥିଲା ବରଷା,ବତାଷି ,,

   ପାହଡେ ଯାଇ ନାଆ ପିଟିହେଲା ;

         ଝିଅ ନେଲା ସଲିଳ ସମାଧି ।

 ତାରି ନାଆଁ ରେ ରହିଲା ଦେଉଳ ,,

         କାଳିଜାଇ ନାଆଁ ତା'ର ।

ଏତେ ବରଷ ପରେ ପୁଣି ଘଟିଲା

        ସେହିପରି କିଛି ଅକୁହା କଥା ।

ଆସିଲା ପବନ ,ଆସିଲା ବରଷା,,

         ଇନ୍ଦ୍ର ବି ବରଷି ଗଲେ ,

ମଝି ଚିଲିକାରେ ଡଙ୍ଗା ବୁଡିଗଲା ,

          କେତେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଲେ ।

ଝିଅ ନାମେ ସିନା  

         ତୋଳା ହୋଇଥିଲା ମନ୍ଦିର ,

କେତେ ଭକତ ଯାଆନ୍ତି 

          ମନରେ ରଖି ଆଦର ।

'କାଳିଜାଇ' ପରା ସାକ୍ଷାତ

            ଅଛନ୍ତି ସେହି ମନ୍ଦିରେ ,,

ତେବେ କିପରି ହୋଇଲା

            ଏପରି ଅଘଟଣ ମଝି ଚିଲିକା ରେ ।

ଝିଅର କାହାଣୀ ଗାଇଥିଲେ

              ଗୋଦାବରିଶ 

                  କାଳିଜାଇ ନାମ ଦେଇ ,,

       କବିତା ରୂପେ ଗାଇ ଗାଇ ।

ମନ୍ଦିରେ ,ଗୀତରେ ,କବିତାରେ 

               ରହିଲେ "କାଳିଜାଇ" ଅମର ହୋଇ ,

ହେଲେ ଏ ଘଟଣାକୁ ମନେ ରଖିବ କିଏ ?

      ପୁଣି କି ସେ କାଳ ନିଜକୁ ଦୋହରାଇବ ;

          ପୁଣି କି ତୋଳା ହେବ ଆଉ 

                 ଏକ ମନ୍ଦିର ବାଲୁଗାଁ ରେ ;।

ପୁଣି କି ଜନମିବେ ଆଉ ଏକ ଗୋଦାବରିଶ ;;

      ସତରେ ,

 ମନେପଡ ଆଜ ତୁମେ 

         ହେ "ଗୋଦାବରିଶ"

   ଆଉ ମନେ ପଡେ ତୁମ "କାଳିଜାଇ" ।