ମାଟି ଓ ବର୍ଷା

 (ମୋତେ ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗେ କେବେ ଶୁଖିଲା ଭୂଇଁକୁ ବର୍ଷା ଛିଟା ଛୁଇଁ ଯାଏ , ଆଉ ଛୁଇଁବା ପରର ସେ ବାସ୍ନା ....ସେଇ ବାସ୍ନାର ଭାବନା କିଛି ଶବ୍ଦ ରେ....।)

ଯେବେ ଆଖିରେ ଥାଏ ସ୍ଵପ୍ନ,

ଯେବେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ହଜେ ଆଖି ,

କେବେ ବି ସେଇଠି ନିଦ ଖୋଜି ପାଏନି ମନ .....।

ନିଜ ଶୁଷ୍କତାରେ ନିଜେ ମଜି ଯାଇ ,

ଆର୍ଦ୍ରତାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ 

ସେଇ ନିରୀହ ଆଖି ......।

ଆଖିରେ ଥାଏ 

ଅପେକ୍ଷାର ଏକ ଲମ୍ବା ରାସ୍ତା ,

ସେ ରାସ୍ତାରେ ଥାଏ ତ୍ୟାଗର ଅପରୂପ ବାସ୍ନା , 

ଯାହାକୁ କେହି ବୁଝିପାରେନା ...,

ସେଇ ଭାବନା ଆଖିକୁ ଶୋଏଇ ଦିଏନା .....।

ଆଷାଢ଼ର ପହିଲି ଛିଟା ଯେବେ ପଡେ ,

ସେଇ ଶୁଷ୍କ ଶରୀରରେ ,

ମହକି ଉଠେ ଭୂରି ଭୂରି ବାସ୍ନା ,

ସେ ବାସ୍ନା ମନକୁ କରିଦିଏ ମତୁଆଲା ....।

ସେଇ ବାସ୍ନାରେ ଗ୍ୟାସୀୟ ପଦାର୍ଥଟେ ହୋଇ 

ଉଡି ଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ .....।

ଲମ୍ବା ରାସ୍ତାର , ଅମାପ ଅପେକ୍ଷା ପାଇଯାଏ ,

ତାର ପହିଲି ଛୁଆଁ ,

ସେ ଛୁଆଁର ଲାଜୁଆ ମହକ ମିଶିଯାଏ ପବନରେ .......।

ତା ଅପେକ୍ଷାରେ ଚେଇଁ ଥିଲା ଆଖି ,

ଆଜି ତାକୁ ପାଇ ପୁଣି ଚେଇଁଛି ...।

ନିଜ ଭିତର ଫଟା ଫଟା ,

ଆଁ କରି ଉପରକୁ ଚାହିଁଥିବା ସେ ମାଟି ହଜେଇ ଦିଏ ନିଜର ଅବସ୍ଥା ...,

ସମର୍ପଣ ଉଦାହରଣର ଅତର

ଆଉ କାହାକୁ ଶୋଇବାକୁ ଦିଏନା......।

ଅପେକ୍ଷାରତ ଆଖି ଆଉ ଭବିତବ୍ୟକୁ ଭାବେନା ,

ଚେଇଁଥିବା ସମୟର ହିସାବ କରେନା ,

ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ପାଇବାର ସ୍ୱପ୍ନ ବି ରଖେନା,

ମନରେ ରଖେ ଖାଲି ,ତ୍ୟାଗ ,ସମର୍ପଣର ଭାବନା .....।