கண்ணீர்த் துளிக்குள் சமுத்திரம் அடங்கும்

என் காதல் மழையில் உன்னை நனைய வைப்பது எப்பொழுது?

தேகத்தைச் சாய்த்துவிடு, அல்லாலதில் சிந்தனை மாய்த்துவிடு

மன்னர்-நன்னுதல்

கடிகாரம் இரு முள் ஆகிறோம் ; நீ நகர்கிறாய் நான் தொடர்கிறேன்.

முட்டாள் கூட ஒரு கலைஞனாக மாறுகிறான்

ஒரே இரவில் கொட்டித் தீர்த்த பெருமழையின்

தலை சாய்த்து உறங்கிட

உன் விழிகளில் இவ்வுலகத்தை பார்க்கும்

மனம் எங்கும் உன் ஆனந்த பாரம்

உளியால் பொற்நிலவில் பொறிக்கப்பட்ட முக அழகே

கோபுரமும் நிழலாக மாறி தொடர்கிறது

காற்றில் ஆடும் நூல்பொம்மை போல

என் இதயம் துடிக்கின்றது வலியினால்

ரவிக்கை அணிந்த இராணுவ எறும்பு

முடிவின்றி திரியும் ஆழக்கடலின் அலையாய்

நீர் துளிகளில் பிம்பமாய் நீ

நான் சிலிர்த்து சரிந்தே விழுந்தேன்

முனுமுனுக்கும் உந்தன் உதட்டில் முத்தம் தந்து

உன் அழகுக்கு அடிமையாகி அடி பணிந்தது