ଅନାମିକା

ଅଚିହ୍ନା ଅଜଣା ପ୍ରିୟା ମୋ ଅନାମିକା,

କୋଉଠିତ ଥିବ ଭାବୁଛି ମୁଁ ଏକା ।

କେମିତି ସେ ହେଇଥିବ କିଏ କୁହନା

ଜାଣିବି ତା ବିଷୟରେ ଆଗ୍ରହ ହୁଏ କିଆଁ ।

ଶ୍ରାବଣର ବର୍ଷା ମେଘର ବିଜୁଳିଟା ଘଡ଼ଘଡ଼ି ମାରି ଆସେ,

ସ୍ପନ୍ଦନ ମୋର ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଚାଲେ ।

କିଏ ସେ ରୂପସୀ ମୋ ମନ ମାନସୀ

ମନେ ଉଠେ ଭୁକମ୍ପର ଅଜସ୍ର ଝଡ଼ଟି ।

ଆକାଶର ବାଦଲକୁ ପଚାରେ ମୁଁ ଯେବେ,

କିଏ ଅନାମିକା ରୂପର ନାୟିକା ମନେ କବ୍ଜା କରେ ଛଳନାର ଜାଲେ ।

ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ତା କୁହେ କାନେ ମୋର,

ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ସ୍ଥାନ ଦେଇସାର ।

ଆଖିର ପଲକ ପଡ଼େନା ତା ପାଇଁ,

କବିତା ଲେଖେ ବସି ଜହ୍ନକୁ ଅନେଇ ।

ଅନାମିକା ପ୍ରିୟା ମୋ ବୟସର ସରୁ ରେଖା,

ଯୌବନରେ ହସେ ପ୍ରୀତିର ଛୁଆଁ ।

କୃଷ୍ଣଚୁଡା ଫୁଲ ପରି ପ୍ରେମ ତା ନାଲିଆ,

ସରାଗ ଲାଜ ତା ମୋ ପ୍ରେମ ଦୁନିଆ ।

ଗୋଲାପ ଫୁଲକୁ ସାଇତି ରଖିଛି,

ଅନାମିକା ପ୍ରିୟାର ଉପହାର ଭାବି ।

ବିତିଗଲା ଦିନ ବିତିଗଲା ରାତି,

ଆସିଲାନି ପ୍ରିୟା ଅନେଇ ବସିଛି ।

ମରୀଚିକା ଆଜି ପ୍ରିୟା ମୋର ସାଜି,

ଦୂର ଆକାଶର ଜହ୍ନ ହେଇଛି ।

ମୁଁ ବି ଦେଖେ ସେ ବି ଦେଖେ,

ଦୂରତାର ମାପକାଠି ଜାଣି ନ ହୁଏ ।

ଅପେକ୍ଷାରେ ତୁମ ସ୍ମୃତିକୁ ସଜେଇ,

ବଞ୍ଚିଛି ଆଜି ଖାଲି ତୁମ ଆସିବାର ବାଟ ଚାହିଁ ।