ମନ ଆକାଶର ଚନ୍ଦ୍ର

ମୋ ମନ ଆକାଶ ଚନ୍ଦ୍ର ଥିଲ ତୁମେ

   ସକାଳରେ ଚାଲିଗଲ

ଦୁଃଖର ଅନ୍ଧାର ହେଲା ହୃଦୟ 

    ମାଡ଼ି ଆସିଲା କରାଳ ।

ସୁଖ ସକାଳର ସୁରୁଜଟା ମୋର

   ହୋଇଗଲା ବଡ଼ ଅରି

ତୁମକୁ ଛଡାଇ ନେଲା ମୋର ପାଶୁ

   ଝରୁଛି ମୋ ନେତ୍ରୁ ବାରି ।

ଅପେକ୍ଷା କରି ମୁଁ ଚାହିଁଛି ରାତ୍ରକୁ

   କିପରି ସରିବ ଦିନ

ଆତୁର ନୟନେ ଅନାଇଁ ରହିଚି

   ଆସିବ ମୋ ପ୍ରିୟତମ ।

ମହ ମହ ହୋଇ ବାସ ଚନ୍ଦନ ରେ

   ଅଗଣା ଉଠିବ ବାସି 

ତୁମ ଆଗମନେ ମନର କଦମ୍ବ

  ଗଛେ ଫୁଲ ଦେବ ହସି ।

ତୁମେ ଆସ ବୋଲି ପଦ୍ମ ସୁନ୍ଦରୀ ଯେ

   ସହି ପାରୁନାହିଁ ମୋତେ

ତୁମକୁ କାଳେ ମୁଁ ତା କଥା କହିବି

   ଶୋଇ ପଡୁଅଛି ରାତ୍ରେ ।

ତୁମରି ବିହୁନେ କାନ୍ଦେ ପ୍ରାଣ ପକ୍ଷୀ

  ଆସ ଆସ ପ୍ରିୟ ତମ 

ଚାହିଁ ବସିଛି ମୁଁ ଜାଗର ଜାଳିଣ 

  ଦେଖିବି ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ ।

ତୁମରି ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ମୋର

      ତନୁ ମନ ହେବ ଧନ୍ୟ

ମନ ଗହନରେ ସାଇତି ରଖିଛି

   ଅକୁହା ବେଦନା ମାନ ।

ପାଶରେ ବସିଣ ଆନନ୍ଦ ମନରେ

   କହିବି ଅକୁହା କଥା

କାହାରିକୁ କେବେ କହି ପାରୁନାହିଁ

   ଅବ୍ୟକ୍ତ ମନର ଭାଷା ।

କଇଁର ବେଦନା ଚନ୍ଦ୍ର ଛଡ଼ା ଆଉ

   କିଏସେ ପାରିବ ବୁଝି

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦେଇ ବାନ୍ଧି ରଖି ଅଛ

   କେମିତି ପାରିବି ଶୁଝି ।

ଅନାବିଳ ସ୍ନେହ, ଅମାପ ମମତା

  ଅସରନ୍ତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ନେଇ

ରାତ୍ରୀ ଆଗମନେ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି

  ତୁମକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ।

କାହାପାଇଁ ରାତ୍ରି ଅନ୍ଧାର ରହିଲେ

   ମୋ ପାଇଁ ଉଜ୍ବଳମୟ 

ତୁମ ପାଦପଡ଼ି ମୋ ହୃଦ ମନ୍ଦିର

   ହୋଇ ଯିବ ମଧୁମୟ ।