ମିଛ ମାୟାଜାଲରେବନ୍ଦୀ ଅଳିକଜୀବନ

ଜାଳିଦେଲି ମୁହିଁ       ପ୍ରଦୀପ ଆଲୋକ

       ତମସା ବିନାଶ ପାଇଁ 

ଜ୍ୟୋତିର ପ୍ରକାଶେ    ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ 

      ପତଙ୍ଗ ପଡ଼ିଲେ ଧାଇଁ || 

ଜୀବନ ନଉକା       ନେଇ ବାହାରିଲି 

       ଭବ ସାଗରର ଜଳେ 

ଦେଖିଲି ଆକାଶେ      ଉଡି ଯାଉଛନ୍ତି 

         ହଂସ ହଂସରାଳୀ ଦଳେ|| 

ରବିକରେ ପର        ଝଲସି ମୋହିଲା

       ମନ ପ୍ରଜାପତି ମୋର 

ସୁଖସ୍ବପ୍ନ ମନେ       ଉଠିଲା ପଡିଲା

     ଯେହ୍ନେ ଶିଖା ପ୍ରଦୀପର||

ଶୀତଳ ପବନ         ବହିଣ ସତେକି 

       ପିଠି ଥାପୁଡାଇ ମୋର 

ଚମକାଇ ଦେଲା        ଛାତିକୁ ଥରାଇ

        ସୃଷ୍ଟି କଲା ଭାବାନ୍ତର ||

ତଲେଇ ଟେକିଣ        ପୋତପାଳ ଭ୍ରମେ

          ଅତଳ ସାଗର ଜଳେ 

ତରଙ୍ଗ ଉପରେ         ଦିଶି ଲିଭିଯାଇ 

         ପବନରେ ଦୋଳି ଖେଳେ ||

ମନ ପାରାବାରେ          ଆଶାର ବୋଇତ 

        ଭାବନାର ଢେଉ ପରେ 

ଆଶା ଜହ୍ନ ତାରା        ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନାକାଶେ 

       ଲୁଚକାଳି ଖେଳ କରେ || 

ଦୂରରେ ଦିଶଇ          ମୋ ପ୍ରେମ ପ୍ରଦୀପ 

        ଦୀଗ୍ ବଳୟ ଅନ୍ତରାଳେ 

ସ୍ତିମିତ ପ୍ରଦୀପ           ଶିଖାଟିଏ  ପରି 

        ପଡି ଉଠେ ପ୍ରେମ ଭୋଳେ || 

ମନ  ବୋଇତର        ପ୍ରୀତି   ତଲେଇକୁ 

          ଉପରକୁ ଟେକିଦେଇ 

ଦ୍ରୁତ ବେଗେ ଚଳି          ପଚାରି   ବୁଝିଲି 

        ତାହା ନିକଟକୁ ଯାଇ|| 

ମୋ ଆଖିରେ ତାର          ଆଖିକୁ ମିଶାଇ 

           ଛାତିରେ ମିଶାଇ ଛାତି 

କହିଲା   ଅଳିକ          ଅଟେ   ଜୀବନର

         ଯେତେ  ମଧୁ  ଅନୁଭୂତି ||

 ଜୀବନ ଅଳିକ            ସମ୍ପର୍କ  ଅଳିକ 

          ଅଳିକ ପ୍ରୀତି ଅନୁଭୂତି

 ମିଛ ମାୟାଜାଲେ          ଛନ୍ଦି ହୁଏ ନର

        ଦେଖି ରଙ୍ଗ ପ୍ରଜାପତି ||