ମିଛ ହୁଏ ଅମୃତ ପ୍ରେମର

ଥରଟିଏ ଦେଖାରେ ତୁମର

ପାଦ ମୋ ଅଟକି ଯାଏ

ତୁମର ସେ ଗୋଲାପୀ ଓଠକୁ

ପାଗଳ ପରି ଚୁମିବାକୁ 

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ।

ତୁମେ ଯେବେ ଛୁଇଁ ଯାଅ

ମୋର ବ୍ଯସ୍ତ ଶରୀରକୁ

ଅଙ୍ଗେ ମୋର ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ

ଶତ ବିଜୁଳି ଚମକ

ମୋ ଦେହର ଗରମ ଲହୁ

ଢେଉ ଭାଙ୍ଗେ

ହୃଦୟର ସମୁଦ୍ର ଭିତରେ ।

ତୁମେ ଚାଲିଗଲେ ଦୂରେ

ପାଦ ତଳ ମାଟି ମୋର

ଖସି ଖସି ଯାଏ

ଭାସିଆସେ ଅମାନିଆ ବନ୍ୟା

ଋତୁ ଚକ୍ର ବଦଳିଯାଏ ମୋର

ଆକସ୍ମିକ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଏ

ପୃଥିବୀର ପରିକ୍ରମଣ

ଦିନଟା ବଦଳି ଯାଏ

ଅମାବାସ୍ୟାର ଅନ୍ଧକାରରେ

ଆବର୍ତ୍ତନ ସ୍ଥିର ହୋଇଯାଏ ।

ତୁମ ପ୍ରୀତିମୟ କଥାରେ

ସକାଳ ମୋ ସଜେଇ ହୁଏ

ଗୋଲାପ ଫୁଲରେ

ଠିକ୍ ସେତେବେଳେ

ଶଙ୍ଖ ବାଜେ ମନ୍ଦିର ଭିତରେ

ଘଣ୍ଟି ଶୁଭେ ଚର୍ଚ୍ଚ ର ଚୁଡାରୁ

ନମାଜ ର ଗୁଞ୍ଜରଣ ଭାସିଆସେ

ମସଜିଦ ର ଡ଼ାକବାଜି ଯନ୍ତ୍ତରୁ ।

ତୁମ ଓ ମୋ ସମ୍ପର୍କର କଥା

ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଚାରିତ ହୁଏ

ଆମ ଗାଆଁ ଠାରୁ ସହର ଯାଏଁ

ସ୍ବାର୍ଥପର ଦୁନିଆଁର

ସ୍ବାର୍ଥୀ ଗୋଷ୍ଠୀ ସବୁ

ଗୀତ ଗାଇଥାଆନ୍ତି

ଶାଶ୍ବତ ପ୍ରେମରେ

କଳା ବୋଲିଦେଇ

କଳଙ୍କିତ ଇତିହାସ ତୁମର ମୋହର

ଆଉ

ମିଛ ହୁଏ ଅମୃତ ପ୍ରେମର ।