ମହା କାର୍ତ୍ତିକ

ପବିତ୍ର ପାବନ  ଧରାରେ ଖେଳୁଛି

ସର୍ବ ମନ ପୁଲ୍କକିତ

ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ହୃଦେ ଭାବନା ଜାଗଇ

ଅମରତା ହେବ ପ୍ରାପ୍ତ ।

ବିରାଡ଼ି ମାନସେ ଆପ୍ତକାମ ଆସେ

ଉଦ୍ଦୀଜୀବିତ ଭକ୍ତି ଭାବ

ଘୋର ଅନ୍ତର୍ଦାହ  ଅସହ୍ୟ ବେଦନା

ମୀନ ପରା ଦୂରେ ଯିବ ।

ମହା ପୂଣ୍ୟ ମାସେ କାର୍ତ୍ତିକ ଯେ ହସେ

ପାଳନେ ଜୀବନ ଧନ୍ୟ

ଅନ୍ନଛତ୍ର ଦାନେ ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ଧ୍ୟାନେ

ମୁକତି ଲଭନ୍ତି ଜନେ ।

ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ମତ୍ସ୍ୟ ନୃତ୍ୟ କରେ

ସ୍ପର୍ଶ ନକରିବେ ମୋତେ

ଅନ୍ତରାଳେ ବସି ବିରାଡ଼ି ଚିନ୍ତଇ

ଦୁଃଖାର୍ତ୍ତ କରାଉ ମୋତେ ।

ପୁଚ୍ଛକୁ ନଚାଇ ଜିହ୍ୱା ଲପତଇ

ଆଳାପୀ ପ୍ରାଣରେ ଆସେ

ମଧୁର ବଚନେ ବୋଲଇ ମାର୍ଜରା

ଆଜି ମୁଁ ବଉଳ ବସେ ।

ଅବିରତ ଚଳେ ନିବିଡ ବନ୍ଧୁତା

ଅତି ସନ୍ନିକଟ ମୀନ

କପଟୀ ବିରାଡ଼ି ମୁଖାଧାରୀ ପରି

ମିତ୍ରତାରେ ଦିଏ ଧ୍ୟାନ ।

ଆମିଷ ଅଭକ୍ତି ପ୍ରକାଶ କରି ସେ

ଅନୁତ୍ତମ ରଖେ ହୃଦେ 

ଜଡ ପିଣ୍ଡ ସତେ ମାର୍ଜରା ନଚଳେ

ମାଉଁ ଶଦ୍ଦ ନାହିଁ ପଦେ ।

ମୀନର ବିଶ୍ଵାସ ସୁଦୃଢ ସବଳ

ଯେସନେ ପର୍ବତ ଗିରି

ସରପଟ ବୋଳି ଲହରି ମାରଇ

ଶୁଭ୍ର ପରିଧାନ ଧରି ।

ଯତିଭଙ୍ଗ କରି ବିରାଡ଼ି ଲମ୍ଫଇ

ଯେତେ ଶକ୍ତି ଅଙ୍ଗେ ଭରା ।

କାର୍ତ୍ତିକ ବରତ ଚୁଲିକୁ ଯାଉ ମୋ

ଆଜି ଛାଡଖାଇ ପରା ।