ମଦନ ମୋହନ ପ୍ରିୟା

ଗୋକୁଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା କହ୍ନେଇ  ଶ୍ରୀମନ୍ତ ପୁରୁଷ ମାଧୋଇ,

ଗୋପପୁରକୁ ଫେରିବେକି  ନିତ୍ୟ ରାସରେ ମୋହିବେକି ।।

ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ ଅନ୍ଧାର  ସମୟ ଧାବଇ ପ୍ରଖର ,

ଅଦମ୍ୟ ଜିଜ୍ଞାସା ହୃଦର  ରାଧିକା ପରାଣ ଆତୁର ।।

ନବଛଳେ ନର୍ତ୍ତକୀ ଗୋପା  ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ୱରୂପା ,

ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗୀଭଙ୍ଗି ଶୋଭା  ଭାବନାରେ କହ୍ନେଇ ଉଭା ।।

ପବିତ୍ର ସ୍ଵିକାରେ ସେ' ରାଈ  ପରିକଳ୍ପେ ରାସ ରଚଇ ,

ନବାମ୍ବର ପିନ୍ଧି ଶୋଭଇ  ନମସିତ ମୁଦ୍ରାରେ ରାଈ ।।

କହ୍ନେଇ କରସି ଭିଆଣ  ପଦେ ନୂପୁର ରୁଣଝୁଣ ,

ଉଭା ହୋଇଲେ ତତକ୍ଷଣ  ଚନ୍ଦ୍ରବଦନ ରାଧା ପ୍ରାଣ ।।

ମାୟାରେ ରଞ୍ଜିଲେ ନୟନ  କପାଳେ ଆଙ୍କିଲେ ଚୁମ୍ବନ,

ରାଜୀବ ଶ୍ରୀହରି ଲୋଚନ ରାଧିକା ମାୟାରେ ମଗନ ।।

ଅଗ୍ନି ପାଶେ ପତଙ୍ଗ ପରି  ଝାସ ଦିଅଇ ସେ' ସୁନ୍ଦରୀ ,

ସ୍ଵିକାରେ ରାଇ ଆତ୍ମାଭରି  କଳାକାହ୍ନୁ ପ୍ରେମରେ ପୁରି ।।

ଆଖିର ଲୁହେ ଓଦାକରି  ପରାଣେ ପ୍ରାଣକୁ ଆବୋରି ,

ସର୍ବଙ୍ଗେ ଶିହରଣ ଭରି  ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵରେ ଦେଖେ ହରି ।।

ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦିଶେ ଶୋଭାବନ  ଯମୁନା ଜଳେ କରି ସ୍ନାନ ,

କାହ୍ନୁ ଛାଡ଼ନ୍ତେ ବୃନ୍ଦାବନ  ରାଧିକା କରନ୍ତି ରୋଦନ ।।

କର ଆଙ୍ଗୁଳି ଦେଖାଇଣ  ସଖୀ ଙ୍କୁ ଦେଇଗଲେ ରାଣ ,

କରିଲେ ତାଙ୍କୁ ସୁମିରଣ  ଫେରିବେ ନିଶ୍ଚେ ରାଧା ପ୍ରାଣ ।।