ମଧୁର ମଧୁର ବଇଁଶୀ ବାଜୁଛି

ମଧୁର ମଧୁର ବଇଁଶୀ ବାଜୁଛି

ଦିଶିଯାଏ ବୃନ୍ଦାବନ,

ଗୋପିକା ମାନଙ୍କ କାଖରେ କଳସୀ

ଯମୁନା ତୀରେ ଗମନ ।

ବାଟ ଜଗି ଅଛି ମଦନ ମୋହନ

ନଟ ନାଗର କହ୍ନେଇ,

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ କେତେ ସରାଗରେ

ହସ କୁସୁମ ଫୁଟେଇ ।

ଆଖିକୁ ନଚେଇ ଚାହୁଁଅଛି ସିଏ

ବୃଷ ଭାନୁ ର ନନ୍ଦିନୀ,

କେଣେ ଦିଶେ ନାହିଁ ବ୍ରଜ ନାରୀ ସାଥେ

ଏଡିକି ଅଭିମାନିନୀ ।

କାହ୍ନା ଖୋଜେ ରାଧା ,ମୀରା ଖୋଜେ କାହ୍ନା

ଗୋପୀ ସକଳ ଖୋଜନ୍ତି,

ଥାଏ ସେ ଏଠାରେ ପୁଣି କେଉଁ ଠାରେ

ଧରା କା'ରେ ନ ଦିଅନ୍ତି ।

ଷୋଳ ସସ୍ର ତପି ତାକୁ ଜପି ଜପି

ହୋଇଲେ ଗୋପୀ ଦ୍ବାପରେ,

ମୋହନ ମୋହିଲେ ବାଙ୍କ ଚାହାଣୀ ରେ

କିଏ ବା ତାକୁ ନ ଝୁରେ ।

କବାଟ ଫାଙ୍କରେ କେତେ ଆତୁରରେ

ବାର ବାର ଦେଖେ ଦୂତୀ, 

କହିବ ଯାଇ ସେ ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ

ବାତୁଳୀ ଶୋଇନି ରାତି ।

ରାତି ଉଜାଗର ଗୋପିକା ସକଳ

ତ ସକାସେ ରାଧାଶ୍ୟାମ,

ଦାମ ସୁବଳ ଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ଛାଡି ତୁ'ରେ

ଆସ ଥରେ ଘନ ଶ୍ୟାମ ।

ଦୁଧ ଦୁହୁଁ ଦୁଁହୁ ଦହି ମୋହୁ ମୋହୁ

ଅଟକି ଯାଉଛି ହାତ,

ଲବଣୀ ଚୋର ସେ ରାଧା ମଥା ମଣି

କେବେ ଆସିବ କହତ ।

ମଥୁରା କୁ ଗଲୁ ଗୋପୀଙ୍କୁ ଭୁଲିଲୁ

ଭୁଲି ଗଲୁ ତୋର ରାଧା, 

ଗୋପ ଦାଣ୍ଡ ତୋର ମନେ ପଡିଲାନି

ଦ୍ବାରକା ର ହେଲୁ ରାଜା ।

ଏବେ ବି ଚଞ୍ଚଳ ଯମୁନା ର ଜଳ

ଶୁଭିଯାଏ ବେଣୁ ସ୍ବନ,

କେତେ ପାପି ଚାପି ଚାହିଁ ରହିଛନ୍ତି 

ଦେବୁ ତାଙ୍କୁ ଦରଶନ ।