ମଧୁର ମଧୁର ବଇଁଶୀ ବାଜୁଛି

ମଧୁର ମଧୁର ବଇଁଶୀ ବାଜୁଛି

ଦିଶିଯାଏ ବୃନ୍ଦାବନ,

ଗୋପିକା ମାନଙ୍କ କାଖରେ କଳସୀ

ଯମୁନା ତୀରେ ଗମନ ।

ବାଟ ଜଗି ଅଛି ମଦନ ମୋହନ

ନଟ ନାଗର କହ୍ନେଇ,

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ କେତେ ସରାଗରେ

ହସ କୁସୁମ ଫୁଟେଇ ।

ଆଖିକୁ ନଚେଇ ଚାହୁଁଅଛି ସିଏ

ବୃଷ ଭାନୁ ର ନନ୍ଦିନୀ,

କେଣେ ଦିଶେ ନାହିଁ ବ୍ରଜ ନାରୀ ସାଥେ

ଏଡିକି ଅଭିମାନିନୀ ।

କାହ୍ନା ଖୋଜେ ରାଧା ,ମୀରା ଖୋଜେ କାହ୍ନା

ଗୋପୀ ସକଳ ଖୋଜନ୍ତି,

ଥାଏ ସେ ଏଠାରେ ପୁଣି କେଉଁ ଠାରେ

ଧରା କା'ରେ ନ ଦିଅନ୍ତି ।

ଷୋଳ ସସ୍ର ତପି ସତ୍ୟେ  ଜପି ଜପି

ତ୍ରେତାରେ ହୋଇଲେ କପି,

ଦ୍ବାପର ରେ ଗୋପୀ ମାନଙ୍କର ନାଥ

ନାଶିଲେ ପୂତନା ବକୀ ।

ମୋହନ ମୋହିଲେ ବାଙ୍କ ଚାହାଣୀ ରେ

ତା' ବିରହେ ରାଧା ଝୁରେ ,

କିଏ ନ ଝୁରୁଛି ନନ୍ଦ ନନ୍ଦନ କୁ

ନିଦ ନାହିଁ ନୟନରେ ।

କବାଟ ଫାଙ୍କରେ କେତେ ଆତୁରରେ

ବାର ବାର ଦେଖେ ଦୂତୀ, 

କହିବ  ଯାଇ ସେ ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ

ବାତୁଳୀ ଶୋଇନି ରାତି ।

ରାତି ଉଜାଗର ଗୋପିକା ସକଳ

ତୋ ସକାସେ ରାଧାଶ୍ୟାମ,

ଦାମ ସୁବଳ ଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ଛାଡି ତୁ'ରେ

ଆସ ଥରେ ଯଶୋଧନ।

ଦୁଧ ଦୁହୁଁ ଦୁଁହୁ ଦହି ମୋହୁ ମୋହୁ

ଅଟକି ଯାଉଛି ହାତ,

ଲବଣୀ ଚୋର ସେ ରାଧା ମଥା ମଣି

କି ମନ୍ତ୍ରରେ କରିଲା ବଶ ।

ମଥୁରା କୁ ଗଲା ଗୋପୀଙ୍କୁ ଭୁଲିଲା

ଭୁଲି ଗଲା ତା'ର ରାଧା, 

ଗୋପ ଦାଣ୍ଡ ତ'ର ମନେ ପଡିଲାନି

ଦ୍ବାରକା ର ହେଲା ରାଜା ।

ଏବେ ବି ଚଞ୍ଚଳ ଯମୁନା ର ଜଳ

ଶୁଭିଯାଏ ବେଣୁ ସ୍ବନ,

କେତେ ପାପି ତାପି ଚାହିଁ ରହିଛନ୍ତି 

ଦେବୁ ତାଙ୍କୁ ଦରଶନ ।