ମୌସୁମୀ

ମୌସୁମୀ ତୁମେ ବରଷ ସଧୀରେ

ଭିଜିଯାଉ ତନୁ ମନ

ଶୁଷ୍କ ମରୁସ୍ଥଳେ ଭରୁ ସବୁଜିମା

ଚହଟୁ ହୃଦ ନନ୍ଦନ ।

ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ ଜଳୁଛି ହୃଦୟ

ନିଦାଘ ଉତ୍ତପ୍ତ ତାପେ

ଆସ ମୌସୁମୀ ବରଦ ମୁଦ୍ରାରେ

ମଞ୍ଜୁଳ ମେହେନ୍ଦି ହସ୍ତେ ।

ଜାଗି ଉଠୁ ମନେ ଆଶା ଓ ଆକାଂକ୍ଷା

ସବୁଜ ସ୍ୱପ୍ନ ସୁନ୍ଦର

ନ ଲଂଘୁ କୂଳକୁ ପିପାସା ଦୁର୍ବାର

ନ ଉଛୁଳୁ ବନ୍ୟା ଜଳ ।

ଟପି ବନ୍ଧବାଡ଼ ବନ୍ୟା ଯେବେ ଆସେ

ମାଡିଯାଏ ଦୁଇକୂଳ

ଦିଅଇ ଆଘାତ ଦୁଃର୍ବିସହ ଦୁଃଖ

ପରିସ୍ଥିତି ପ୍ରତିକୁଳ ।

ଭାସିଯାଏ ଘର ଧନ ଓ ଜୀବନ

ହୃଦୟକୁ ଦିଏ ଭାଙ୍ଗି

ଜିଇଁଥାଉ ମରେ ଅଭାଗା ମଣିଷ

ହୁଅଇ ଅସୁସ୍ଥ ରୋଗୀ ।

ମୌସୁମୀ ତୁମେ ଜୀବନ ଆଧାର

ବିତର ସବୁଜ ସ୍ୱପ୍ନ

ଦିଅ ଶୀତଳତା ପ୍ରେମ ନିବିଡ଼ତା

ଅମୃତର ବରଦାନ ।

ମୌସୁମୀ ତୁମ ନୀଳ ସମ୍ମୋହନ

ମଧୁମୟ ଶୁଭାଶିଷ

ମାଟି ମଟାଳର ମଣିଷ ଉନ୍ମେଷୁ

ଜୀବନ ସୂତ୍ର ରହସ୍ୟ ।