ମାୟା

ଯେତେ ଥର ତୋର ମାୟାରୁ ମୁକୁଳି 

ବାହାରି ଆସିବି ଭାବି ଗୋଡ କାଢି ବସିଛି 

ତୁ ପଛେ ଆଡ଼ ହେଇ ଯାଉ ସଖା

ମାୟା ତୋର ମତେ ଆହୁରି ଭିଡି କି ଧରିଛି ॥

ଅତି ସାଧାରଣ ମୋର ଦିନ ମାନ 

ଯମୁନାରୁ ଘର ଘରରୁ ଯମୁନା ରୀତିରେ 

ଦିନ ସାରୁଥାଏ ପୁଣି ଭାବୁଥାଏ 

କାହିଁକି ପାରୁନି ରହି କେବେ ତୋର କତିରେ ॥

ଆଗକୁ ପଛକୁ ଯୁଆଡେ ଦେଖୁଛି 

ଜଣା ପଡୁନାହିଁ ବାଟ ଅବାଟର ଛଟକ

ତୁ ଦେଇଛୁ ଛନ୍ଦି ଏମିତି ଯେ ମତେ 

ନାଚି ନଜାଣି ତୋ ଇଚ୍ଛାରେ କରୁଛି ନାଟକ ॥

କେତେ ରାଗ ରୁଷା ଦେହ ଠି ଆତ୍ମାର 

ଅଛି- ନାହିଁ ଖେଳ ନିଇତି ଗୋପନେ ଚାଲୁଛି

ଭୁଲିବାକୁ ପଣ କରିବାକୁ ବୋଧେ

ମନେ ରଖି ପୁଣି ସେଠି କି ଲେଉଟି ଆସୁଛି ॥

ଯେତେ ଥର ଏଇ ଜୀବନ ଚକ୍ରର

ମୋହ ତୁଟେଇଛୁ ଯାଚିଛୁ ପରମ ନିର୍ବାଣ

ଆଉ କିଛି ଏଠି ଥାଉ କି ନ ଥାଉ 

ତୁ ବୋଲି ତୋର ମାୟାକୁ କରିଛି ବରଣ ॥

ତୁ ଜାଣିଚୁ କେତେ ଥର ତୋ ମାୟାରେ 

ଗୋଟି ଗୋଟି ଜନ୍ମ ଭଉଁରୀ ଭିତରେ ହଜେଇ

ପାଇଲିନି ବୋଲି ଭାବିଲା ବେଳକୁ 

ଆର ଜନ୍ମ କହି ଦେଇଚୁ କେମିତି ସଜେଇ ॥

ବାହାନାକୁ ଖାଲି ଗଅଁଠଉ ଥାଏ

କେତେ ଅଭିଯୋଗ ମାନ ଅଭିମାନ ଗୁମାନ 

କେବେ ହେଲେ ଥରେ ପାଏ କି ନ ପାଏ

ତତେ ଖୋଜୁଥିଲେ ଲାଗେ ମୁଁ ଜିଉଁଛି ଜୀବନ ॥