ମାୟା ସଂସାର

ମାଟି ଦେହ ତୋର ମାଟିରେ ମିଶିବ

ଯେତେ ହେଉ ମହାବଳୀ

ସୁଖ ସମୃଦ୍ଧିକୁ  ଛାତିରେ ଚାପି ତୁ

ହୁତ୍ ହୁତ୍ ଯିବୁ ଜଳି ।

କୃପଣ ହୃଦୟ  କଠୋର ନିର୍ଦ୍ଦୟ

ଯେତେ ତୋ ଭାବନା ଘରେ

ଏକ ଏକ ଧ୍ୱଂସ ସ୍ତୁପ ପାଲଟିବେ

ପଡ଼ି ତୋ ଶ୍ମଶାନ ତୀରେ ।

ସୀମାତୀତ ତୋର ସୁଖର ରାଇଜ

ଲୀନ ହେବ ସ୍ବପ୍ନ ପରି

ଛ ଖଣ୍ଡ କାଠକୁ ପାଳ ଦଉଡିରେ

ଛନ୍ଦିବ ମରଣ ଡୋରି ।

ଅଶ୍ରୁ ସ୍ରୋତେ ଭାସି ସନ୍ତାରି ସନ୍ତାପେ

ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ଭଗ୍ନୀ ଜାୟା

ଦୁଇ ଘଡ଼ି କାଳ ରୋଦନ କ୍ରନ୍ଦନ

ହୃଦୟେ ଜଗାଇ ମାୟା ।

ନେତ୍ର ଜଳ ପୋଛି ଅଞ୍ଚଳ ପ୍ରାନ୍ତରେ

ମନୋନିବେଶିବେ କର୍ମେ

ଶୁଦ୍ଧି କ୍ରିୟା କରି ପୁନଶ୍ଚ ବାହୁଡି

ଗଚ୍ଛିତ ସ୍ମୃତିକୁ ମର୍ମେ ।

ଉଡ଼ି ଗଲା ତୋର ପ୍ରାଣ ହଂସ ପକ୍ଷୀ 

ମାଟି ଘଟ ତୋର ଛାଡି 

ଶୁନ୍ୟ ମହାଶୁନ୍ୟେ ମିଳେଇ ଯିବୁ ତୁ

ଆଉ କି ପାରିବୁ ଭିଡ଼ି ।

କର ପ୍ରସାରିତେ ଅସଫଳ ପ୍ରାପ୍ତି

ଚିହ୍ନି ପାରିବେନି କେହି

ଯେତେ ତୁ ଚିତ୍କାର କର ଧନମାଳୀ

ପରିଶ୍ରମ ଧରାଶାୟୀ ।

ନୂତନ ଜୀବନ କରିବୁ ଧାରଣ

କର୍ମ ବଳ ଅନୁସାରେ

ପୁଣ୍ୟ ହାତ ଧରି ସରଗ ଯିବୁ ତୁ

ପାପ ନେବ ନର୍କ ପୁରେ ।