ମାୟା ସ°ସାର

ଧନ ମାନ ରୂପ କ୍ଷମତାର ମୋହେ

ମଣିଷ ହେଉଛି ଅନ୍ଧ

ହରାଇ ବିବେକ ନିଜ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧି

କରୁଛି ନାନା ଅକର୍ମ ।

ଆପଣା ସ°ସ୍କାର ଆଚାର ବିଚାରୁ

ହେଉଅଛି ପଥ ଭ୍ରଷ୍ଟ

ପଡି ଯାଉଅଛି ମିଛ ମାୟା ଜାଲେ

ସୁରା ମଦ୍ୟ ପାନେ ଲିପ୍ତ ।

ଅବକ୍ଷୟ ହୁଏ ନୀତି ମୂଲ୍ୟବୋଧ

କ୍ଷଣିକ ସୁଖ ନିମିତ୍ତ

ମଣିଷ ହରାଇ ହିତାହିତ ବୁଦ୍ଧି

ଆଦର୍ଶ ସଙ୍କଟ ଦୁଷ୍ଟ ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ସିଏ ହେଉଛି ବିଚ୍ୟୁତ

ଧରମ କର୍ମ ସୁପଥୁ

ମାନୁନାହିଁ କିଛି ସୀମା ସରହଦ

ଚାହୁଁଛି ମୋ ପୁଞ୍ଜି ବଢୁ ।

ଗାଡ଼ି କୋଠାବାଡି ବାହ୍ୟ ଚାକଚକ୍ୟେ

ଦେଖାଏ ନିଜ ବଡିମା

ମିଳେ ନାହିଁ ଶାନ୍ତି ହୃଦୟ ଅନ୍ତରେ

ବଢ଼ି ଯାଏ ଦୁଖଃ ସିନା ।

ଏ ମାୟା ସ°ସାରେ ସବୁ ତ ଭେଳିକି

କେହି ନୁହେଁ ଆପଣାର

ଆସିଛି ମଣିଷ ଫେରିବ ଏକାକୀ

ବୋହି ନେବ ନାହିଁ ଧନ ।

ଛାଡି ଲୋଭ ମୋହ ସ୍ୱଧର୍ମ ସ୍ୱକର୍ମେ

ଅଧ୍ୟାତ୍ମେ ଦେଇ ସୁମତି

ସେବା ଉପକାରେ ଅରଜିଲେ ପୁଣ୍ୟ

ଆତ୍ମା ଲଭିବ ସଦଗତି ।