ମାନବର ଧର୍ମ

ପରମ ଧର୍ମ ବୋଲି ମାନବ ସେବାକୁ

ପ୍ରକଟ କର ଏହାର ମରମ ଗାଥାକୁ ।

ପରକାର୍ଯ୍ୟେ ମତିଦିଅ କର ତହିଁ ସେବା

ପରପଞ୍ଚ ସେବାରେ ରହେ କି' ପ୍ରତିଭା?

ପରଶେ ଦୁଃଖିଟି କେତେ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ଆଶିଷ

ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେଲେ ତା ଖୁସି, ହରିଲେ ତା କ୍ଲେଶ ।

ପାପକର୍ମ କରନାହିଁ, ଦିନେ ଯେ ଚାଲିଯିବ

ପୁଣ୍ୟ କରିଥିଲେ ସିନା, ଯଶଧ୍ଵଜ ଉଡିବ!

ପଡ଼ିବ ଏ ଭବେ କେତେ ଯେ' ତୁମ‌ ନାମ

ପ୍ରସଙ୍ଗେ କହିବେ କେତେ, ତୁମ ଗୁଣଗ୍ରାମ ।

ପର ଏ ଭବେ ସବୁ ନୁହଁଇ କିଛି ସ୍ଥିର

ପଡେ ଧନ୍ଦି ହୋଇ ଜନ, ଏ ମୋହମାୟାର ।

ପାଏ ଦୁଃଖ କିଏ ପୁଣି, ପିଏ ନିଜ ରକତ

ପୁଣି କିଏ ସୁଖେ ବୁଡେ ,ଏହାଜାଣ ଶତତ ।

ପିଏ ମାଦକ ରସ, କରି କେତେ ଖୁସି ମନ

ପେଟ ପାଇଁ ପୁଣି କେ ରହେ, ଉପବାସ ମାନ ।

ପଙ୍ଗୁ,କାଲ, କୁଜା,କଣା ଏ ଜନ ମାନସରେ

ପ୍ରତି ଦୀନ ଦୟାକର ଦୁଃଖ ତାଙ୍କ ଫେଡରେ ।

ପକାଏ ଯେହ୍ନେ କିରଣ ରବି ଘୃଣା ଭାବ ନକରି

ପାତର ଅନ୍ତର ନୀତି ଦୂର କରଇ ସେ ଯେପରି ।

ପରମ ପୂଜ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ହେ, ଅନନ୍ତ ଗୋପାଳ

ପ୍ରଭୂ ଦୀନ, ଦୁଃଖ ହରି ସୁଖ ଟିକେ ପଖାଳ ।