ମାନବିକତା

ମଙ୍ଗଳମୟ ଙ୍କ ସୁଧାମୟ ସୃଷ୍ଟି

ଆମ ଏ ଜୀବ ଜଗତ

ସର୍ବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ମନୁଷ୍ୟ ବୋଲାଏ

ଜ୍ଞାନ ରେ ଜିତେ ଜଗତ ।

ଆଜିର ଯୁଗ ରେ ମଣିଷ ପଣିଆ

ହରାଇଛି ଏ ମଣିଷ

କାମ କ୍ରୋଧ ଲୋଭ ହିଂସା ଅଶାନ୍ତି ର

ମଣିଷ ବନିଛି ଦାସ।

ନିଜ କୁ ଭାବନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ 

ଅନ୍ୟକୁ ଭାବନ୍ତି ହୀନ 

ଆପଣା ସ୍ୱାର୍ଥ ରେ ସବୁ ଯାନ୍ତି ଭୁଲି 

ବଡ କୁ ନାହିଁ ସମ୍ମାନ  ।

ଦୟା କ୍ଷମା ପ୍ରେମ ଅହିଂସା ପଣିଆ

ନଜର କୁ ଆସେ ନାହିଁ

ମାନବିକତାର ମୁଲ୍ୟବୋଧ ଆଜି 

ଶବ୍ଦକୋଷେ ଅଛି ରହି ।

ନାବାଳିକା ବୃଦ୍ଧ କଅଁଳା ଶିଶୁ ବି 

ଆଜି ଧର୍ଷଣ ଶିକାର

ନର ଦେହ ଧରି ରାକ୍ଷାସ ବୁଲନ୍ତି 

ନିତି ଦିନ ମିଳେ ଖବର ।

ଧନୀ ପାଏ ଏଠି ମାନ ସନମାନ

ଗରିବ ପାଏନା ଭାତ

ବାହୁବଳୀ ପାଏ ସବୁଠି ଆଦର 

ଦୁର୍ବଳ ଖାଉଛି ନାତ  ।

ମାନବିକତା କୁ ହରାଇ ସମାଜ

ବିକଳାଙ୍ଗ ବ୍ୟାଧିଗ୍ରସ୍ତ 

ଜ୍ଞାନୀ ଗୁଣି ସଚେତକ ସୁଧିଜନ

ଦେଖି ଏହା ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ।

ଧନ ଦିଏ ନାହିଁ ଶାନ୍ତି କି ସନ୍ତୋଷ

ନା ଯୌବନ ଚୀରସ୍ଥାୟୀ 

ଗର୍ବ ଅହଂକାର ତେଜ ହେ ମଣିଷ 

ଇଶ୍ୱର ଶରଣେ ଯାଇ ।

ସଭିଏଁ ସମାନ ଇଶ୍ୱର ସନ୍ତାନ

ନୁହଁ ଛୋଟ ବଡ କେହି

ପର ଆପଣାର ଭେଦ ଭୁଲି ଯାଅ

ଜୀବେ ଦୟା ଆପଣେଇ ।

ଦି ଦିନ ଦୁନିଆ ଦି ଦିନ ଜୀଵନ 

ଭାତୃ ଭାଵ ମନେ ବହି 

କ୍ରୋଧ ହିଂସା ପରିତ୍ୟାଗ କରି ବଞ୍ଚ

ଜୀଵନ ର ଗୀତ ଗାଇ ।