ମାଆ ଓ ଶାଶୁ

ମାଆ ଅଟେ ଚିର ସ୍ନେହ ଆନନ୍ଦର

ଆଦର ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭଣ୍ତାର

ଯହିଁ ରୁ ଝରଇ ସଦା ମଧୁମୟୀ

ପ୍ରାଣ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ଯର ଧାର ।

ସକଳ ପ୍ରକାର ଭାବର ସେ ଚିର

ମଧୁମୟୀ ସ୍ନେହମୟୀ

ସ୍ନେହର ପ୍ଲାବନେ ନିତି ପ୍ରୀତି ବୁଣେ

ସର୍ବଦା ଆଶିଷ ଦାୟୀ ।

ଯା'ର ଶୁଭାଶିଷେ ଜିଣନ୍ତି ଜଗତେ

ଅସାଧ୍ୟ ହୁଏ ସଫଳ

କଲ୍ଯାଣମୟୀ ଯେ ରହି ନାନା କାର୍ଯ୍ଯେ

କରେ ସନ୍ତାନ ମଙ୍ଗଳ ।

ଆଦର ଯତ୍ନର ମାଆ ନିରନ୍ତର

କେତେ ଆବେଗ ତୋଳଇ

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସମ୍ଭାବନା ଉତ୍ତମ ପ୍ରେରଣା

ମାଆ ହିଁ ଥାନ୍ତି ସଞ୍ଚାରି ।

ପ୍ରତ୍ଯେକ କଲ୍ଯାଣେ ଆପଣାର ମଣେ

ମମତା ମୟୀ ଯେ ମାଆ

ଗେହ୍ଲ ସରାଗର ମାଧୁର୍ଯ୍ଯ ମୁଖର

ଦିଏ ଉପଦେଶ ସଦା ।

ରାଗ ରୋଷ , ଗାଳି ଦୂରା ଅନ୍ତି ଢାଳି

ଦୋଷ ଆଉ ଦୁର୍ବଳତା

ମଧୁର ଆଳାପେ ଦୋଷ କଲେ ଆପେ

ସୁଧାରି ନିଏ ସହସା ।

ପ୍ରତ୍ଯେକ ଶିଶୁର କେଡେ ମନୋହର

ଉଚ୍ଚାରିତ ଆଦ୍ଯ ସ୍ବର

"ମାଆ " ମାଆ କହି ଦୁଃଖ ଥାଏ ଭୁଲି

ଭୟ ହୋଇ ଯାଏ ଦୂର ।

ଲଭେ ପ୍ରାଣେ ତ୍ରୁପ୍ତି  ଆଶ୍ବାସନା ଶାନ୍ତି

ସ୍ନେହ ସରାଗର ଧାର

ଚହଟେ ଅନ୍ତରେ ଯାହାର ପାଖରେ

ଆହା କି ! ପ୍ରେମ ଆଦର ।

ଲଭି ଥାଏ ଶିଶୁ  ଦିଏ ଯେ ପିଲାକୁ

ଭୋକେ ଥାଇ ନିଜେ ସୁଦ୍ଧା

କେତେ ପ୍ରେମମୟୀ କେତେ ଶାନ୍ତିଦାୟୀ

ଅଟେ ଯେ ଚିର ବିଶୁଦ୍ଧା ।

ରୋଗ ବାଧକରେ ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଶାରେ

ରତ ଯିଏ ନିରନ୍ତରେ

ଛୋଟରୁ କରେ ଯେ ସହି କେତେ ଦୁଃଖେ

ବଡ ଆହା କି ! ଯତ୍ନରେ ।

କିନ୍ତୁ ଶାଶୁ ଅଟେ  ରଣଚଣ୍ଡୀ ଯିଏ

କଳି କଜିଆ ଓ ଗୋଳ

ଲଗାଏ ସବୁଠି  ଫଟାଏ ଯେ ପିଠି

ପିଟି ପିଟି ନିରନ୍ତର ।

ମିଥ୍ଯା ଓ ଅଯଥା ପୀଡନେ ସର୍ବଥା

ଥାଏ ଯେ ଆନ ଉପର

ଭୋକ ଅସୁବିଧା ଜଣାଇଲେ ବିଧା

ବସାଏ ଥରକୁ ଥର ।

ନିତି ଭୟଙ୍କର ଅତ୍ଯାଚାର ତା'ର

କରେ ଘର ଛାରଖାର

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ମମ ପ୍ରହାର

ପୀଡୁ ଥାଏ ବହୁ ପର ।

ଯଉତୁକ ଯୁଇ ଥୋଇ ଯେ କରଇ

ଅକାରଣେ ପ୍ରାଣ ହତ

ଯାହା ପାଇଁ ଦୁଃଖେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଓ ଶୋକେ

ହାରନ୍ତି ପ୍ରାଣ ବହୁତ ।

ଅକାରଣେ ଦୋଷ କରେ ଯେ ପ୍ରକାଶ

ଦିଏ ବହୁତ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ରୋଗ ବ୍ଯାଧି ଅବା ଦୁର୍ଦ୍ଧିନରେ ସେବା

ନ କରି ଦିଏ ଗଞ୍ଜଣା ।

ସଦା ଭୟ ଭକ୍ତି କରି ଯାହା ପ୍ରତି

ପ୍ରାଣ ହୁଅଇ ଅଥୟ

ନିତି ବହୂ ପରେ  ନିର୍ମମ ପ୍ରହାରେ

ସାଜି କ୍ରୂରା ଓ ନିର୍ଦ୍ଧୟ ।

ଅଯଥା ବିଭ୍ରାନ୍ତି ସ୍ରୁଜି ନିତି ନିତି

ହରେ ଗ୍ରୁହ ସୁଖ ଶିରୀ

କେଡେ ନିଦାରୁଣ ତା' ର ପ୍ରାଣ ମନ

ବହୂ ଥାଏ ନିତି ଡରି ।