ମା ମୋର ଏକା ସାହା ଭରସା

ସଂସାର ତରୀରେ  ବସିଛି ମା ଲୋ

ତୁହି ମୋର ଏକା ସାହା

ଅଗାଧ ସାଗରେ  ଭେଳା ମୋ ଭାସୁଛି

କିଏ ବା କରିବ ଆହାଃ ।

ଥିଲେ ମୋର କେତେ  ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ

ସୁଖ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟର ସାଥୀ

ରଥ ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ   ଚଳାଇବା ପାଇଁ

କିଏ ହେବ କୁହ ରଥୀ ।

ପାଇ ଥିଲି ଗୋଟେ   ସୁନ୍ଦର ଶାମୁକା

ସେଥିରେ ମୁକୁତା ଥିଲା

ସେହି ମୁକୁତାରେ   ହାର ମୁଁ କରିଲି

ସୀସା ଠାରୁ ହୀନ ହେଲା ।

ସବୁ କିଛି ଦିନେ   ହଜାଇବା ପରେ

ଆଖିରେ ନାଚିଲା ଶାରୀ

ଅତି ଆଦରରେ    ପାଳିଲି ତାହାକୁ

ଘରର ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ କରି ।

ସ୍ବର ସଙ୍ଗେ ସ୍ବର   ମିଶାଇ ଡାକେ ସେ

ବଦଳିଲା ଋତୁ ପରି

କଳା ମେଘ ଖଣ୍ଡେ   ଆକାଶରେ ଦେଖି

ଦେଖାଏ ମୟୂର ଶିରୀ ।

ନମାନିଲା କଥା    ଭରି ଦେଲା ବ୍ୟଥା 

ପଞ୍ଜୁରି ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରେ

ଅତି ଆନନ୍ଦରେ    ଡେଣା ଝାଡି ଦେଇ

ଉଡି ଗଲା କ୍ଷଣିକରେ ।

ରହି ଗଲି ଏକା    ନାହିଁ ମୋର ସଖା

ପୁଣି ହରାଇଲି କାତ 

ଜୀବନଟା ଏକ    ଶୁନ୍ୟ ମହାଶୁନ୍ୟ

ଏ କଥା ତ ପ୍ରମାଣିତ ।

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ   ହାରେ କିବା ଜିତେ

ଚିନ୍ତା କରି ନାହିଁ ଦିନେ

ବୁଝେଇ ଦେଇଛି    ସମୟ ସମୀର

ବନ୍ଧୁ ପରିଚୟ ଦାନେ ।

ରଙ୍ଗ ବୋଳା ଏଇ   ଦୁନିଆଁ ଛାତିରେ

କରି ଥାନ୍ତି ଅଭିନୟ

ବିପଦ ମୁଖରେ    ଛାଡି ଚାଲି ଯାନ୍ତି

ଏ କଥାଟି ନିତି ଥୟ ।

ତୋର ପାଦେ ମାତ  ଆଶ୍ରୟ ପାଇଲେ

ସବୁ ଦୁଃଖ ହୁଏ ନାଶ

ସଂସାର ତରୀରେ   ତୁହି ସାଥେ ଥିଲେ

ନ ଥାଏ ଲୋ ଅବଶୋଷ ।