ଲୁହାଦେହର ମନ (ପ୍ରେମ ସ୍ୱରୂପ)

ଲୁହାର ଦେହ ମୋ ଅତି କଠିନ

କୋମଳ ଯେ କିନ୍ତୁ ମୋର ଏ ମନ ।

ଅବିରାମ ଅଟେ ଗତି ମୋହରି

ଥକିଯିବା ନ ହେଉ ମତି କାହାରି।

ଚାଲୁ ଚାଲୁ କେତେ ଅଜଣା ବାଟେ

କେତେ ବିପଦକୁ ଧର୍ଯ୍ୟରେ କାଟେ ।

ବର୍ଷା ତୋଫାନକୁ ଡରେନା କେବେ

ଗତି ମୋ କେହି ରୋକେନା କେବେ ।

ଭଳିକି ଭଳି ଲୋକଙ୍କୁ ନେଇ

ଗନ୍ତବ୍ୟରେ ମୁଁ ଦିଏ ପହଞ୍ଚାଇ ।

କେତେ ହସ କେତେ ଲୁହ ଦେଖିଛି

ମିଳନ ବିଚ୍ଛେଦ କେତେ ସହିଛି ।

ମୋ ଦେହରେ କେତେ ଅଛି କାହାଣୀ

କହିଲେ ସେସବୁ ସତେ ସରିବନି ।

ଆପଣା ଦେଖିଛି ପର ମୁଁ ଦେଖିଛି

ବିଶ୍ୱାସ ଭିତରେ ଧୋକା ବି ଦେଖିଛି ।

ଜନ୍ମରୁ ମରଣ ଯାଏଁ ଦେଖିଛି

ବୟସ ସବୁକୁ ପରଖି ସାରିଛି ।

ଚେଷ୍ଟା ବଳେ ସିଦ୍ଧି ମିଳେ ଜାଣିଛି

ସବୁ ବୃଥା ହୋଇ ଲୁହରେ ଭିଜିଛି ।

ଦେଖିଲି ସେଦିନ ଲଳନା ସୁନ୍ଦରୀ

ବସିଥିଲା ଆସି କୋଳରେ ମୋହରି ।

ତା ଆଗରେ ଜଣେ ନବୀନ ଯୁବକ

ବସିବାରୁ ତା ମନେ ଭରିଲା ପୁଲକ ।

ଷ୍ଟେସନ ଛାଡିଲି ଆଗକୁ ବଢ଼ିଲି

ଧୀର ଗତି ଛାଡ଼ି ବେଗେ ଆଗେଇଲି ।

ବିଳମ୍ବ ନୁହଇ ମୋହରି ଲକ୍ଷଣ

ହାରିଯିବା କେବେ ନୁହଇ ମୋ ଗୁଣ ।

ଚାଲୁ ଚାଲୁ କିନ୍ତୁ ଦେଖୁଥିଲି ଧୀରେ

ଯୁବକ ଦେଖୁଥିଲା ଝିଅଟିକୁ ସ୍ଥିରେ ।

ଝିଅଟି ତା ଆଡେ ଥରୁଟେ ନ ଚାହିଁ

ଝରକା ଫାଙ୍କରେ ଥିଲା ଯେ ଅନାଇ ।

ଗୋଲାପୀ ଚିବୁକେ କଳା ଯାଇଟେ

ଗୋଲାପେ ଯେପରି ପ୍ରଜାପତିଟେ ।

ତାକୁ ଦେଖି ଛାତି ଉଠି ପଡ଼ିଲା

ଯୁବକ ମନରେ ଅଥୟ ହେଲା ।

କଳା ଚୁଟି ଫରଫର ଉଡ଼ିଲା

ଦଲକାଏ ପବନ ତାକୁ ଛୁଇଁଲା ।

ସୁନ୍ଦର ତାର ଦୁଇ ନୀଳ ଆଖି

ସେଥିରେ ୟା ଆଖି ଗଲା ଯେ ଲାଖି ।

ବାହାର କରିଲା କିଛି କାଗଜ

କଲମ ତୁଳିକୁ କରିଲା ସଜ ।

ଝିଅଟି ଝରକାରୁ ଥିଲା ଅନାଇ

ଯେପରି କାହାକୁ ସେଠୁ ଦେଖଇ ।

ତା ଚାହାଣୀ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା

ଯୁବକଟି ସବୁ ଆଙ୍କି ଚାଲିଲା ।

ଆଖି ଭ୍ରୁଲତା ଓ ଡୋଳା ସୁନ୍ଦର

ତା ତୁଳିରେ ଦେଲା କଜଳ ଗାର ।

ନାଲି ଓଠ କଲା ଭଉଁରୀ ଖେଳାଇ

ମନରେ ହସିଲା ତାକୁ ଅନାଇ ।

ଗ୍ରିବା କରୁ କରୁ ଚମକି ଉଠିଲା

କେତେ ନିଖୁଣେ ବିଧାତା ଗଢ଼ିଲା ।

କେଉଁଠି କିଛି ତ୍ରୁଟି ନ ଥିଲା

ସତେ କି ସେ ଏକ ମୂରତି ଥିଲା ।

ସୁନ୍ଦର ମସୃଣ କୋମଳ ହାତ

ଆଙ୍ଗୁଠି ସତେକି ସରଗୁ ଜାତ ।

ଅଳପ ନଖରେ ନାଲି ପାଲିସେ

ତା ପରେ ପଥର ମୁଦି ଝଲସେ ।

ଚମ୍ପା କଢି ପରି ଚିକ୍କଣ ସବୁ

ଉଜ୍ବଳ ବଦନା ଆସିଛି ନଭୁ ।

ହଳଦୀ ରଙ୍ଗର ଓଢ଼ଣି ତାର

ଘୋଡ଼େଇଛି ନିଜ ଯୌବନ ଭାର ।

ସରୁ ଏକ ହାର ଗଳାରେ ଥିଲା

ତା ସହ କାନରେ ଫୁଲ ଦେଖିଲା ।

କଟି ଦେଶ ହେଉ ଅବା ଜାନୁ ଦ୍ବୟ

ଯୁବକ ମନ ଖାଲି ହେଲା ଅଥୟ ।

ଭରୁ ଭରୁ ରଙ୍ଗ ତା ଦେହ ସାରା

ଯୁବକ ମନ ହେଲା ରଙ୍ଗ ପସରା ।

ପାଦ ଦୁଇ ଜତନେ ଆଙ୍କିଲା

ରୁଣୁଝୁଣୁ ପାୟଲ ସଜେଇ ଦେଲା ।

ସରୁ ଅଳତାର ଗାରକୁ ଦେଇ

ତୃପ୍ତିରେ ଛବିକୁ ଦେଲା ଅନେଇ ।

ଅବିକଳ ନକଲ ତହିଁରେ ଦେଖି

କିଛି କ୍ଷଣ ସେ ରହିଗଲା ନିରେଖି ।

ସାମ୍ନାରେ ଯୁବତୀ ନିଦରେ ଥିଲା

ଶୀତଳ ପବନେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଲା ।

ଅପଲକ ଦେଖି ତା ଚନ୍ଦ୍ର ମୁଖ

ଯୁବକ ପାଇଲା ସତେକି ସୁଖ ।

ରାତି ପାହିଗଲା ଜାଣି ହେଲାନି

ସକାଳ ପରେ ବି ନିଦ ଗଲାନି ।

ମନେ ମନେ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ତା ଥିଲା

ଉଠେଇ ଦେବାକୁ ଯୁବକ ଭାବିଲା ।

ସ୍ଥିର କଲା ପଚାରିବ ତାର ଠିକଣା

ପହଞ୍ଚିବ ଯାଇ ଦିନେ ତାର ଅଗଣା ।

ଘରଲୋକଙ୍କୁ ରାଜି କରେଇ ଦେଇ

ସୁନ୍ଦରୀକୁ ନେବ ସେ ଆପଣେଇ ।

ତା ନୀଳ ଆଖିରେ ହଜି ସେ ଯିବ

ତା ନାଲି ଓଠରେ ଦୁନିଆ ଭୂଲିବ ।

ମନେ ମନେ ହସି ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡେଇ

ଯୁବକ ଦେଖିଲା ତାକୁ କଣେଇ ।

ଧୀର ସ୍ୱରେ ଡାକିଲା ଉଠିବା ପାଇଁ

ଶେଷ ଷ୍ଟେସନ ଯେ ଆସେ ପାଖେଇ ।

କିଛି ଉତ୍ତର ପାଇଲା ନାହିଁ

ଭାବିଲା ଟିକେ ଦେବକି ହଲେଇ ।

ଥରିଲା ହାତରେ ଆଗେଇ ଆସି

ଧୀରେ ଛୁଇଁ ଦେଲା ଅଳପ ହସି ।

ଚମକି ପଡ଼ିଲା ତା ଦେହ ଛୁଇଁ

ବରଫର ଥଣ୍ଡା ପରଶ ପାଇ।

ଢଳି ଗଲା ଯୁବତୀର କାଠ ଦିହ

ରାତିରୁ ବୋଧେ ଛାଡ଼ି ଯାଇଛି ମୋହ ।

ପ୍ରାଣ ନ ଥିଲା ଆଉ ତାର ପିଣ୍ଡରେ

ବୁଦ୍ଧି ପଶିଲା ନାହିଁ ଆଉ ମୁଣ୍ଡରେ ।

ଚିତ୍କାର କରି ସେ ଚମକି ଗଲା

ହାଏରେ ବିଧାତା ଏ କି ହୋଇଲା ।

ଅନ୍ୟ ଯାତ୍ରୀମାନେ ପାଖକୁ ଆସି

ଆହା କଲେ ତାର ଶବ ଆଉଁସି ।

ମୁଁ ରହିଗଲି ଯେବେ ପ୍ଲାଟଫର୍ମରେ

ସେ ଦେହକୁ ସର୍ବେ ରଖି ଭୂମିରେ ।

ପୋଲିସକୁ ଡାକି ଧରେଇ ଦେଇ

ଆଗେଇଲେ ଯେ ଯା ବାଟରେ ଭାଇ ।

ଯୁବକଟି କିନ୍ତୁ ଅଟକି ଗଲା

ରାତିର ପ୍ରେମ ତା ସେଠି ରହିଲା ।

ଛାତିରେ ଧରି ସେ ଚିତ୍ରପଟକୁ

ଶେଷ ଥର ଚୁମିଲା ଲଲାଟକୁ ।

ସତ୍ୟ କରି ସ୍ବୀକାର ଲୁହ ପୋଛିଲା

ଧୀର କରି ଚିତ୍ର ଫୋପାଡି ଦେଲା ।

ଚାଲିଗଲା ସେ ବି ତାର ବାଟରେ

ପ୍ରେମ କଥା ରହିଲା ଅଧା ବାଟରେ ।

ଭାବୁଥିଲି ମୁଁ ଏହା ଜୀବନ ସତ

କିଏ କେବେ ଯାଏ ତା ଅନିଶ୍ଚିତ ।

ଯାତ୍ରା କେବେ ସରେ କିଏ ଜାଣିଛି

ଦଇବ କା ପାଇଁ କେତେ ଦଣ୍ଡ ରଖିଛି ।

ଭରିଗଲେ ଯେବେ ଯାତ୍ରୀଗଣ

ଆଗେଇଲି ପୁଣି ନ ରହି କ୍ଷଣ ।