ଲୋଭନୀୟ

ପ୍ରିୟ ସଖା

ତୁମ ପାଇଁ ଲେଖୁଛି ଏ ଚିଠି

ସାଦରେ ଆଦରେ ପଢ଼ିବ ନିଶ୍ଚେଟି।

ରାତି ପାହେ

ସକାଳ ଆସେ 

ମୋ ପାଇଁ ଆଣେନା ଚଞ୍ଚଳତା

ଦିନ ନଇଁ ସଂଜ ଆସେ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୁଏନି କାଲିପାଇଁ।

ରାତି ଆସେ

ତାତି ଓ ଭୟ ନେଇ

ମୋ ଭିତରେ ନ ଥାଏ ବ୍ୟଗ୍ରତା

ସମୟ ଏମିତି ସରୁଥାଏ

ମୋ ଆଖି ଆଗରେ

ଗୋଟେ ଗୋଟେ ବୟସ ହୋଇ।

ସଖା

ଆତ୍ମା ମୋର କାଇଁ !

ଶରୀରଟି ଜଳୁଛି ଦିବା ରାତି

ସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଛନ୍ତି

ଓହଳି ନିରାଶା ଗଛରେ।

ତୁମେ ପରା

କରି କରାଉଥାଅ ସବୁ !

ଏତେ ଦୁଃଖ 

ମୋତେ କିଆଁ ଦେବୁ!

ଶୁଣ୍ କହିବି ଗୋଟେ କଥା

କାହାକୁ କହିବନି

ଯେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ପଡିଲେ ବି

ଏ ଜୀବନ

ଏତେ ଲୋଭନୀୟ କାହିଁକି ?

ଇତି

ତୁମର ସବୁବେଳେ ମୁଁ।