ମୁଗ୍ଧ ମୋହ

ଏ କେଉଁ ଆକାଶ ତଳ
ମାଟି ଯହିଁ ମୁକୁଳା ଜୀବନ
ମହ୍ଲାରେ ବିମୋହିତ!
ଝରଣା ବି ଗଜଲ ଗାଏ
ମଜ୍ଜି ହଜାଇ ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ୱ!
 
କିଏ ତୁମେ ବିଶ୍ୱ କାରିଗର!
କେମିତି ତୁଳୀ ତୁମ
କେତେ କାଳ ଚିନ୍ତା କରି
ସୃଜିଛ ମର୍ତ୍ତେ ଏ ଅପୂର୍ବ ସୁଷମା ରାଜି!!

ତନୁ ମନ ପୁଲକିତ
କୁରେଇ ଫୁଲ ହୋଇଯାଏ ହୃଦ
ଲୋଡ଼ା ଉଡିବାକୁ
ଟିକିଏ ଆଶାର ଆକାଶ
ଭିଜେଇ ଦେବାକୁ ଆତ୍ମା।

ହେ ଜୀବନ!
ଇପ୍ସା ମୋର ଝରଣା ପରି
ଗାଉ ମଧୁର ସଙ୍ଗିତ;
ମୁଁ ବି ହଜିବାକୁ ଚାହେଁ ତୁମ ପ୍ରଶସ୍ତ ବୁକୁରେ ପ୍ରିୟତମ ତୁମେ  ମୋର
ଚିର ସବୁଜ ପ୍ରକୃତି ମିତ।

 Satyabati Swain