ଲଣ୍ଠନ

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ହୋଇ ଜଳୁଥିବା

ଲଣ୍ଠନ ବି କେତେ ମହତ୍ୱ

ନିଜେ ଜଳି ଅନ୍ୟକୁ 

କରେ ଆଲୋକିତ ।

ଗଭୀର ଅନ୍ଧକାରରେ ରହି

ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱ ଉଜ୍ୱଳ କରେ 

ଦୁଃଖ ନୈରାଶ୍ୟକୁ ଜାଳି ପୋଡି

ପାଉଶ କରେ ତାରି ଭିତରେ ।

ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାରକୁ ପ୍ରଶୟ

ଦିଏନାହିଁ କେବେ 

ଜଳିବାରେ ଥାଏ ଆନନ୍ଦ ।

ନିଜର ମହତ୍ୱ ପ୍ରଷ୍ଫୁଟିତ କରେ

ନାହିଁ ତାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମନ୍ଦ ।

ଅନ୍ୟର ଖୁସି କୁ ଦେଖି

ସିଏ ହୁଏ ଉଲ୍ଲସିତ ।

ଅଭ୍ୟନ୍ତରକୁ ସେ ଅନ୍ଧାରରେ ରଖି

ଚାରିଦିଗକୁ ଆଲୋକର ରଶ୍ମି

କରେ ବିଚ୍ଛୁରିତ ।

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ହୋଇ ଜଳି

ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖାଏ ବାଟ 

ନିଜ ଜୀବନକୁ କଳୁଷିତ କରି

ଦିଏ ସେ ଆଲୋକ ।

ମାଗେନାହି କେବେ ଜଳିବାର ସେ

ପାଉଣା କି ପ୍ରତିଦାନ

ନିଜେ ଜଳି ଅନ୍ୟକୁ ଆଲୋକ ଦେବାକୁ

ଦଇବ ଦେଇଛି ଜନମ ।

ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଶିଖାକୁ ଉଜ୍ୱଳିତ କରିବାକୁ

ନିଏ ତେଲର ଆଶ୍ରୟ ।

ତେଲ ସରିଗଲେ ନିସହାୟ ପରି

ନିଜେ ଜଳି ଜଳି ଦିଏ ଆଲୁଅ ।