ଅଭିନୟ

ଜନମ ମରଣ ସଂସାର ନିୟମ

ନିତି ତାହା ଚାଲୁଥାଏ

ଜନମିଛି ଯିଏ କାଳର ଚକ୍ରରେ

ବାହୁଡିବ ଦିନେ ସିଏ ।

ଧନ ଜନ ତୁହି କିମ୍ପାଇଁ ସଞ୍ଚୁଛୁ

ଖାଳି ହାତେ ବାହୁଡିବୁ

ଧର୍ମ ଅରଜିଲେ ସରଗରେ ତୁହି

ସ୍ଥାନ ରହିବାକୁ ପାଇବୁ ।

ଖାଳିହାତେ ତୁହି ଆସିଛୁ ଯେବେ

ମୋହମାୟା କାହିଁ ବାନ୍ଧୁଛୁ

ଛଅ ଖଣ୍ଡ କାଠରେ ବୋହିନେବେ

ସଂସାର ନିୟମ ଜାଣିଛୁ ।

ମିଛ ମିୟାର ଏହି ସଂସାରରେ 

ରାମନାମ ଏକା ସାର

ସତ୍ୟ ଆସେ ପୁଣି ଛଖଣ୍ଡ କାଠେ

କାଳର ଏହା କରାଳ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଯେତେ କଠୋର ହେଲେ ବି

ଏହା ଯେ ଧ୍ରୃବ ସତ୍ୟ

ଆତ୍ମା ର ଶରୀର ପରିବର୍ତ୍ତନ 

ଲାଗିଥାଏ ଏହା ନିତ୍ୟ ।

ମୋହମାୟା ଗ୍ରାସିତ ଏଇ ଦୁନିଆରେ

କେହିତ ନୁହନ୍ତି କାହାର

ଛ ଖଣ୍ଡ କାଠ ଦେଇ ତୋତେ

କରିଦେବେ ସାତପର ।

ହିଂସା ହତ୍ୟାକାଣ୍ଡ ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନେ

ରହିଥାଏ ଚିରଦିନ

ଷଠ୍ ବିକାର ପ୍ରତୀକକୁ ଘେନି

ଆସେ ନେଇ ଯମ ମରଣ ।

ଜନ୍ମିଛି ମନୁଷ୍ୟ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳେ

ଶରୀର ଧାରଣ କରି

ବାହୁଡିବ ସିଏ ଛ ଖଣ୍ଡ କାଠେ

ଅଭିନୟ ତାର ସାରି ।