ଲହୁ ଲୁହ

ମୋତେ ପଚାରନା ଦୁଃଖ ସୁଖ କଥା,

କେବେ ଝରେ ଲହୁ,କେବେ ଝୁରେ ଲୁହ।

କେବେ ହସ ଝରି ଯାଏ ଆଖି କୋଣୁ,

କେବେ ଛାତି ତଳେ ଦବି ରହେ କୋହ ।

ଯାତନା ଯେବେ ବି ଜକେଇ ଆସନ୍ତି,

ଆଖି ପତା କେବେ କେବେ ଜାକି ଧରେ।

ଲାଖି ରହିଥିବା ହସ ଓଠ ଧାରେ ,

ଝରି ଯିବାର କରନ୍ତି ଅଭିନୟ

ମୋତେ ପଚାରନା ଦୁଃଖ ସୁଖ କଥା ।

ବଦରକତ ଅଟକି ରହିଯାଏ,

ଯଦି ଘାଆ ତଳେ କ୍ଷତ ଆଢ଼ୁଆଳେ

ଯାବତ ଯାତନା ଅସହ୍ୟ ବେଦନା

ଲହୁ ରହି ଯାଏ ବହି ଯାଏ ଲୁହ

ମୋତେ ପଚାରନା ଦୁଃଖ-ସୁଖ କଥା ।

ମୁକ୍ତ ଆକାଶ ର ତୃପ୍ତ ଦିଗବଳୟ,

ଲୁପ୍ତ ଆକାଙ୍କ୍ଷା ର ଲକ୍ଷ ଭେଦ କରି

ଯଦି ତୃପ୍ତି ପାତ୍ର ଛଳକେଇ ଯାଏ,

ମନ ଭରି ଯାଏ , ଝରି ଯାଏ ଲୁହ

ମୋତେ ପଚାରନା ଦୁଃଖ-ସୁଖ କଥା ।

କେବେ ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ ଆଖି ତଳୁ,

ବହି ଯାଏ ଛାତି ଚିରି ନିରିମମ।

ଆଖି ରୁ ନିଗିଡ଼େ ରକତ ତତଲା,

କେହି କହନ୍ତି ଝରୁଛି ଧାରେ ଲୁହ

ମୋତେ ପଚାରନା ଦୁଃଖ-ସୁଖ କଥା ।

କେବେ ଲହୁ ବହି ଯାଏ ପାଣି ପରି,

କେବେ ଆଖି କାନ୍ଦେ ରକତ ର ଲୁହ

ଏ ତ ଜୀବନ ର ଧାର ଅଙ୍କା-ବଙ୍କା

ଲହୁ-ଲୁହ ର ଅକୁହା ସମନ୍ୱୟ

ମୋତେ ପଚାରନା ଦୁଃଖ-ସୁଖ କଥା ।