ଲାସ୍ୟମୟୀ ଲାବଣ୍ୟମୟୀ ଉତ୍କଳ

ମୋ ଉତ୍କଳ ଅଟେ ତୁଙ୍ଗ-ଶିଖରୀ, କୁଞ୍ଜ-କାନନ, 

ତ୍ରିବେଣୀ ସଂଗମ ପୁଣ୍ୟ-ଜଳଧିର

ଏହାର ପ୍ରତିଧୂଳି କଣା ପତିତପାବନୀ ପବିତ୍ର ଜଳ 

ସ୍ପର୍ଶରେ ପୂତ ପୟୋନିଧିର ।

ମିଳେ ବହୁ ଅମୁଲ୍ୟ ଧାତୁର

ଅସରନ୍ତି ଭଣ୍ଡାର ମାଟି 

ଆଡେଇ ଦେଲେ ଆମ ରାଜ୍ୟ ଭିତରେ

ଶୋଭିତ ସପ୍ତଶଯ୍ୟା, ଶିମିଳିପାଳ, ଚିଲିକା, ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା, 

ଦେଓମାଳି ଦାରିଙ୍ଗବାଡି, ଡେବିରିଘାଟ ଭିତରକନିକାରେ ।

ଶିବଙ୍କର ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପାପ ମୋଚନ ହୋଇଛି ପାଦ 

ପକେଇ ଏ ପବିତ୍ର ଭୂମିରେ 

ଚଣ୍ଡା ଶୋକ ଧର୍ମାଶୋକ ହୋଇଗଲେ ଗୋଡଦେଇ

ମୋ ପବିତ୍ର ମାତୃଭୂମି ମାଟିରେ ।

ପ୍ରକୃତିର ଚାରୁହମ୍ୟ ଶାଳିନୀ ଉପବନରେଶୋଭିତା 

ହୋଇଛି ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ମୋର

ଲାସ୍ୟମୟୀ ଲାବଣ୍ୟମୟୀ

ମନ୍ଦିର ମାଳିନୀରୁ ମରାଳ ମାଳିନୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରଳମ୍ବିତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତାର ।

ଏମିତି ଭୂମି କୋଉଠି ଅଛି

ଯାହାର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ସୈନିକ 

ନୁହେଁ ସ୍ୱୟଂ ଆଦ୍ୟା ଶକ୍ତିହିଁ ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯାଏ ।

ଏମିତି କୌଣସି ଯୁଦ୍ଧ ନାହିଁ

ଯେଉଁ ଯୁଦ୍ଧରେ ପାଇକ ପୁଅ 

ସହ ମା' ବରୁଣେଇ ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯାଇ ନଥାଏ ।

ରଚିଥିଲା ଦୁର୍ଦ୍ଦଶ ଯବନ

ସେନାପତି କଳାପାହାଡ଼ ମୋ

ମା ମାଟିରେ ସବୁଆଡେ ହା ହା କାର 

କୋଣାର୍କ ମୁହାଣରେ ମାଠିଆ

ଧରି ବୁଢ଼ୀ ତାକୁ ବୋକା

ବନେଇ ଦେଲା, ମନେ ପଡେ କାହାଣୀ ସେଦିନର ।

ଅଲୌକିକ, ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଅଟେ ମୋ

ମା ମାଟିର ଗାରିମା, 

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଏହାର ଇତିହାସ କଥା 

ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ଯାଇ

ପୁରାଣ ହୋଇଛି ପରାସ୍ତ, ଆଉ 

ସାହିତ୍ୟ ହୁଏ ଶବ୍ଦହୀନ ଗାଇବାକୁ ତାର ଗାଥା ।

ଦିନଥିଲା ଆମ ରାଜ୍ୟ ଅର୍ଥନୀତି

ବେଶ ସମୃଦ୍ଧ ଥିଲା ଓ 

କଳିଙ୍ଗରୁ ହୀରା ରୋମକୁ ରପ୍ତାନି ହେଉଥିଲା 

ଓଡିଶା ଆଜି ଦରିଦ୍ର କାହିଁକି,

ଯେଉଁ ମାଟିର ଝିଅ ସୁନା 

ଚାନ୍ଦ ନହେଲେ ଖେଳିବନି ବୋଲି ଜିଦ୍ କରୁଥିଲା ।