ଆତ୍ମଚିନ୍ତା

ଚାରିଆଡେ ଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଦିଶେ

ଘର ଟିଏ ଦିଶୁ ନାହିଁ,

ଲୋକସଁଖ୍ୟା ଆଜି ବଢି ଚାଲିଅଛି

ମଣିଷ ଟେ ମିଳେ ନାହିଁ ।

ଦାମୀ ପୋଷାକରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୋଇ

ନିଜକୁ କେତେ ସଜାଉ,

ମନ ଭିତରେ ଯେ ଅସଂଖ୍ୟ ବିକାର

ସାଧନ୍ତି ଜୀଵନେ ଦାଉ ।

ଗମନାଗମନ ପାଇଁ ସବୁଆଡେ 

ଦିଶୁଥାଏ ରାଜପଥ,

ମଣିଷ ଆଜି ସୁପଥ ଭୁଲିଛି

ବାଛି ନେଇଛି କୂପଥ ।

ଅସଂଖ୍ୟ ମନ୍ଦିର ଗଢି ଉଠୁଅଛି

ଚାକଚକ୍ୟ ସାଜସଜ୍ଜା,

ଅନ୍ତର ମନ୍ଦିରେ ଅନ୍ତର ଦେବତା

ରହିଅଛନ୍ତି ଯେ ଅପୂଜା ।

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକି ଦିନ ରାତି ଆମେ

କେତେ ଯେ ସଂଗ୍ରାମ କରୁ,

କେମିତି ବଞ୍ଚିଛୁ ବୁଝି ତ ହୁଏନା

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ଆମେ ମରୁ ।