ପ୍ରକୃତିର ଆତ୍ମଗାଥା

            ମୁଁ ,

    ନବଜାତ ଭଳି ନିତ୍ୟ ନୂତନ, 

       ମୃତ୍ୟୁ ପରି ସଦା ଚିରନ୍ତନ, 

   କୋମଳ ଓଠର ଖିଲି ଖିଲି ହସ, 

         ସତେକି ଖିଆଲି ମନ!

           

   ମୁଁ, 

          ତୃଷାର୍ତ୍ତ ବଟବୃକ୍ଷ, 

    ନନ୍ଦନ କାନନର ସବୁଜିମା,

    ଅକ୍ଷୟ ବୃକ୍ଷର କୋମଳ ତନୁ, 

     ଉଷା ଅଧରର ଲାଲିମା ।

        ମଧୁ ବସନ୍ତ ମୋ ସାଥୀ ,

      ଅମୃତ ମଳୟ ବହେ ଯହିଁ, 

     ମୋ ରାଇଜେ କାହିଁ ସଂହାର?

        ଏଠି ବିନାଶ ନାହିଁ ।

            

ମୁଁ 

        ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରାଣୀ, 

        କୋଳ ମୋ ମଧୁବନ ,

       ବରଷେ ଯହିଁ ମାନବତା ,

  ମୁଁ ଅଦୃଶ୍ୟ, ଅତନୁ, ଚିର ନବୀନ!