କୁହୁକ ଚିରାଗ

       

ସବୁ ସମ୍ଭବର ସମ୍ଭାବନାକୁ ଅସମ୍ଭବ

ମନେକରିବା ପାଇଁ ବାଧ୍ୟ ହେଉଛି ମଣିଷ,

କିନ୍ତୁ ଏଭରେଷ୍ଟରେ କକ୍-ଟେଲ୍ ପାର୍ଟି

ଆଣ୍ଟାର୍କଟିକା ଓ ଦକ୍ଷିଣ ମେରୁରେ ଭାଙ୍ଗଡ଼ା ନୃତ୍ୟ

ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗରର ମାରିଆନା ଟ୍ରେଞ୍ଚ ଭିତରେ

ବିବାହ ଉତ୍ସବ ଅବା ଚନ୍ଦ୍ରରେ ବାର୍ଥଡେ ପାର୍ଟି

ଆଦୌ ଅସମ୍ଭବ ମନେହୁଏ ନାହିଁ ତା’ପାଇଁ !

ଜୀବନକୁ ଅଭିନବ ଢଙ୍ଗରେ

ଉପଭୋଗକରିବା ନିଶାରେ

ସୁଖ ସ୍ବାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ ବିଳାସ ବ୍ୟସନ ପାଇଁ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟର ପାହାଡ଼ ଉପରେ

ଠିଆ ହୋଇ ନିଜର ଯଶଗାନ କରିବାର ଅଭିପ୍ସା ହେଉ

କିମ୍ବା ଗରିବର ଦୁର୍ଦ୍ଦିନରେ ଭୋକ ଓ ଲାଜ ନିବାରଣ ପାଇଁ

ମୁଠାଏ ଭାତ ଓ ଖଣ୍ଡିଏ ବସ୍ତ୍ରର ଆକୁଳ ଆର୍ତ୍ତନାଦ ହେଉ

ଏସବୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ କରିପାରିନି ଧରାକୁ

ଅବସ୍ଥା ଓ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ସମାନ୍ତରାଳ ଗତିରେ ।

ଆଲ୍ଲାଉଦ୍ଦିନର କୁହୁକ ଚିରାଗ ଯଦି

ବିକ୍ରି ହେଉଥାନ୍ତା ହାଟରେ

ଜିନିମାନେ ମିଳିମିଶି ସଭିଙ୍କ ମନୋବାଞ୍ଛା ପୂରଣ ପାଇଁ

ଅହରହ ଲାଗିଯାଆନ୍ତେ କାମରେ

ତେବେ ଅଭାବ କିଛି ରହନ୍ତା ନାହିଁ ସଂସାରେ ।

ମରିବାକୁ ଭଲପାଉ ନଥିବା ମଣିଷ

ତଥାପି ଏଡ଼ାଇ ପାରନ୍ତା ନାହିଁ ମୃତ୍ୟୁକୁ ।

ତା’ ମନ ଭିତରେ ବାସ କରୁଥିବା ଈର୍ଷା ଦ୍ବେଷ ସ୍ବାର୍ଥ

କାମ କ୍ରୋଧ ଲୋଭ ଆଦି ଆସୁରିକ ପ୍ରବୃତ୍ତିକୁ

ହରଣ କରିବା ପାଇଁ ଜିନିମାନଙ୍କୁ ଖୋଜାପଡେନା,

ଏସବୁର କଣ ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ?

ଜିନିମାନେ ଏଥିପାଇଁ ଅସମର୍ଥ କାହିଁକି ?

ବୃଦ୍ଧ ପ୍ରମାତାମହ କହିଯାଇଛନ୍ତି

ସବୁ କାହିଁକିର ଉତ୍ତର ମିଳେନା !

ସୌଭାଗ୍ୟବଶତଃ ଯଦି ଆରବ୍ୟ ଉପନ୍ୟାସର ପୃଷ୍ଠାରୁ ନାୟକ

ଅହେତୁକ ରୂପ ନେଇ କୁହୁକ ଚିରାଗଗୁଡିକୁ 

ଆମ ହାତରେ ଥମେଇ ଦେଇଗଲା,

ତା’କୁ ଘଷିଲେ ଜିନି ବଦଳରେ

ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ କେବଳ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ଧୂଆଁ ।

ଜିନିମାନେ କଣ ଅଳସୁଆ ପାଲଟିଯାଇଛନ୍ତି !

ଏଇ ତ ବିସ୍ମୟ !

ଅନାହାରରେ ହେଉ ବା ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟରେ

ପିଢ଼ି ପରେ ପିଢ଼ି ଚାଲିଗଲେଣି,

ମଣିଷପଣିଆର ଚିରଶତ୍ରୁ ଗୁଆ ଚଳା ବନ୍ଧୁ ଭାବରେ

ଆମନ୍ତ୍ରିତ ହୁଅନ୍ତି

ପ୍ରତ୍ୟେକ ସୁଖଦୁଃଖ ଓ ହାନିଲାଭରେ !