କ୍ଷଣିକ

କେତେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ତୋ ସହ

ସେହି କେତୋଟି ମୁହୁର୍ତ୍ତ

ଅବଚେତନର ମୋହ ମାନେ

ଆଶ୍ରୟ ପାଇଗଲେ

ତୋ ଆଢୁଆଳେ

ଜାବୁଡି ଧରିଛି ତତେ ମୁଁ

ଦିନ ର ପ୍ରଶାନ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ଠାରୁ

ରାତ୍ରୀର ସେ ନିସ୍ତବ୍ଧ କୋଠରୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ।