ଉନ୍ମେଷ ର ଆହ୍ବାନ

ଉନ୍ମେଷ ର ଆହ୍ୱାନ

ହେ ଆହତ ଅନାହତ,

କାନଡେରି ଶୁଣ ଟିକେ

ଘନ ଅନ୍ଧାର ଏ ରାତିରେ

କାହାର ଏ ନିର୍ବାକ ଆହ୍ବାନ,

ମାଧୁରିମା ତାର ଖୋଲିଦିଏ

ଅହଂ ର ଅନ୍ଧକାର ଗୁମ୍ଫା ସବୁ

ଶତ୍ରୁ ଟି ବଦଳିଯାଏ ମିତ୍ରରେ

ବିଦ୍ବେଷ ସତ୍ତା ହରାଏ ପ୍ରେମ ରେ।

ପଢିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର,

ସେହି ରହସ୍ୟ ଗ୍ରନ୍ଥ କୁ

ଯହିଁ ଅସଂଖ୍ୟ ପ୍ରାଣ ର ସ୍ପନ୍ଦନ

ମିଳିତ ଗୋଟିଏ ପୃଷ୍ଠା ରେ।

ଥରେ ଆଖିଖୋଲି ଚାହଁ

ପୋଛିଦେଇ ବିବର୍ଣ୍ଣ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ମାନଙ୍କୁ,

ବାହାରି ଆସ ଇଚ୍ଛା ମାନଙ୍କର

ନିଃସଙ୍ଗ ବଳୟ ଭିତରୁ।

ତୁମେ ହିଁ ତ ଭୋଗିସାରିଛ

ଭୟଙ୍କର ବ୍ୟଥା ତୁମ

ମଧୁର ସ୍ବପ୍ନ ମାନଙ୍କର

ଦେଖିସାରିଛ ଭ୍ରାନ୍ତି ର

କୁଟିଳ ପଥ କୁ 

ହୋଇଛ ଅନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟୀ

ତୁମ ଅନିଶ୍ଚିତ ପଥ ର ।

ଉନ୍ମେଷ ର ଏ ମଧୁର ବେଳାରେ

ନଜର ନପଡୁ କେଉଁ ଭୂତ କି ପିଶାଚ

ବେତାଳ ଅବା ଭୈରବ ର ,

ପ୍ରସବିବାର ଅଛି ତାକୁ

ତାର ଚିନ୍ମୟ ଆତ୍ମା କୁ,

ପ୍ରତିଭାତ ହେବାର ଅଛି ତା ଔଜଲ୍ୟ

ଚିର ଆଲୋକ ର ।

ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରହିବାକୁ ଦିଅ ତାର ସୁନ୍ଦରତା

ଏହି ଅକ୍ଷୟ ସୃଷ୍ଟି ର।