ଏକ ମୃଦୁ ନଈର ସ୍ବର

ସାମ୍ନାରେ ଏ ବିରାଟ ସମୁଦ୍ର

ଉପରେ ଅସୀମ ଆକାଶ

ପିଠିରୁ ତା' ନଇଁଯାଏ ଖରା

କୁଆଡେ ସେ ଯିବ

ସେ କେମିତି ବୁଝିବ

ଏ ନିରୋଳା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଯେତେ

ଅଗଣନ ସୂର୍ଯ୍ୟରଶ୍ମୀର।

ସେ କାହୁଁ ଜାଣିବ

ଇଶ୍ଵର ଭଳି କିଛି ଶବ୍ଦମାନଙ୍କର

ନିର୍ଜନ ମହିମାରେ

ଗଛମାନେ ହସନ୍ତି ଫୁଲରେ

ଆଉ ପ୍ରସବନ୍ତି ଫଳ ।

ସେ କିପରି ଶୁଣିବ

କାହା ନିର୍ବାକ ଚିନ୍ତା ଗୁଡିକର

ଛନ୍ଦ ଓ ସ୍ପନ୍ଦନରେ

ଧାଆଁନ୍ତି ଚିତ୍ରାଙ୍ଗ ହରିଣମାନେ

ଅଗନା ଅଗନି ବଣରେ,

ଚୁମା ଦିଏ ଚିତ୍ରିତ ପ୍ରଜାପତି

ଅସଂଖ୍ୟ ଫୁଲରେ ।

ସେ ଚାହୁଁଛି ବହିଯିବ

ମୃଦୁ ନଈ ସ୍ରୋତ ହୋଇ

କୁଳୁକୁଳୁ ଗାଇଯିବ

ତା'ଅସରନ୍ତି ସ୍ବପ୍ନର 

ଯେତେସବୁ ପ୍ରୀତିମୟ,ଗୀତିମୟ ,ସୁଖମୟ କଥା

ସାଇତିଛି ଯାହା ତା'ହୃଦୟ ଗୋପନ କୋଠରୀ ।

ଭୁଲିଛି ସେ ଜୀବନର 

ଦୁଃସହ ସ୍ବପ୍ନସବୁ

ଯାହାଦିନେ ଅନ୍ଧାରରେ ଭାସୁଥିଲା ଲୁହର ସ୍ରୋତରେ 

ଇଚ୍ଛାମାନେ ଲିଭିଛନ୍ତି

ଅଦୃଶ୍ୟର ଶୂନ୍ୟ ବର୍ଷାରେ

ଢେଉମାନଙ୍କର କଡ଼ ଲେଉଟାଣି ବେଳେ ।

ସେ ନୁହେଁ ପ୍ରତିମାଟିଏ

ନାଚିବାକୁ କେଉଁ କୁହୁକୀର ଇଙ୍ଗିତରେ ,

ସେ ନୁହେଁ ଜୀବନ ବହନକାରୀ ଅବା

କାହା ଆବେଗର ଅସ୍ତ୍ର,

ଆଙ୍କିପାରେ ନିଜେ ନିଜ ଛବି

ଲୋଡେନାହିଁ ଛବି କେଉଁ କାନ୍ଥ ପ୍ରତିମାର ।

ରୁଦ୍ଧ କରନାହିଁ ପଥ

ସଙ୍କୁଚିତ ନହେଉ ତା'ଗତି

ସେ ଯେ ଏକ ମୃଦୁ ନଈ

ଲଂଘି ଜାଣେ ସମୟର ବିପରୀତ ସ୍ରୋତ

ତା' କୋମଳ ସ୍ବରରେ ।