ମାଆ

ଏନ୍ତୁଡିଶାଳ ରୁ ଖୋଲିଲି ଯେବେ ଆଖି ମୋର

ତା ମୁଁହ ଦେଖିଛି ସେବେଠୁ

ମୁଁ ପ୍ରଥମେ କାନ୍ଦିଥିଲି କିନ୍ତୁ

ଶେଷ ଥର ପାଇଁ କାନ୍ଦିଥିଲା ସେ ।

ଅଜଣା ଅଚିହ୍ନା ଆତ୍ମା ଟିଏ ଥିଲି

ମୁକ୍ତ ଆକାଶରେ ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲି 

ନିଜ ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେଇ

ହୃଦୟରେ ସ୍ପନ୍ଦନ ଦେଲା ସିଏ ।

ନା କେବେ ଭଲ ପିନ୍ଧିବାର ସ୍ଵପ୍ନ

ନା ଭଲ ଖାଇବାର ଇଚ୍ଛା

କେବେ କେବେ ଆମ ପେଟରେ ଖାଦ୍ୟ ଦେବା ପାଇଁ

ନିଜେ ଖାଲି ପେଟରେ ଶୋଇଛି ।

ବାପା ଙ୍କର ନାଲି ଆଖି ଆଉ ବେତ ଠାରୁ

କେତେ ଥର ଆମକୁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଯାଇ

ନିଜେ ବେତ ପାହାର ଖାଇଛି

ତଥାପି ସେ ଆଜି ହସୁଛି ।

ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଅଜଣା ଭୟରେ ଡରି ଯାଉଥିଲି ଯେବେ 

ଅଜାଣତେ ତା ପଣତ ଆସି ଛୁଇଁ ଯାଉଥିଲା ସେବେ

ସାଗର ଠାରୁ ବଡ଼ ତା ବିଶାଳ ହୃଦୟ 

ଆକାଶ ଠୁ ବଡ ତାର ସ୍ନେହ ।