କୃଷକ ଆତ୍ମାହୁତି

ମୋ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ କେହି ଶୁଣିଲେନି

ଋଣ ଭାର ଗଲା ବଢ଼ି 

ସମସ୍ତ ସପନ ଅଧାରେ ରହିଲା 

ଚିନ୍ତାରେ ଗଲି ମୁଁ ବୁଡି ।

ପିଲାଙ୍କ ମୁହଁରେ ଦେବାକୁ ଆହାର 

ପାଖରେ ନଥିଲା ଧନ 

ଝଡି ବରଷାରେ ଧୋଇ ଯାଇଥିଲା 

ରୋଇ ଥିଲି ଯେତେ ଧାନ ।

ବାଡି ବଗିଚାରେ ଯେତେ ଫଳ ଥିଲା 

ସବୁ ଗଲା ପୋକ ଖାଇ 

କିଟ ନାଶକ ବି କିଣି ପାରିଲିନି 

କହିବି କାହାକୁ କାହିଁ । 

ମୁଣ୍ଡର ଝାଳକୁ ତୁଣ୍ଡେ ଦେଉ ଥିଲି 

ପରିବାର ସୁଖ ଚାହିଁ 

ଆତ୍ମା କାନ୍ଦୁଥିଲା ସମାଜ ଆଗରେ 

ନିଜ ସ୍ଵାଭିମାନ ପାଇଁ ।

ଦିମୁଠା ପଖାଳ ପାଇ ପାରିଲିନି 

କୃଷିକୁ ଆପଣା କରି 

ସମାଜ ଆଗରେ ବଞ୍ଚିବି କେମିତି 

ସାହସ ଯାଇଛି ମରି।

ଋଣ ବୋଝ ଆଉ ସହି ପାରିଲିନି

ବିଦାୟ ଯାଉଛି ନେଇ 

ଭାବିବନି ଏହା ଆତ୍ମହତ୍ୟା ବୋଲି 

କୃଷକର ଦୁଃଖ ଏହି ।